Yüzlesme-Siir |
YÜZLEŞME
Anılar karargâh kurmuş yoluma
Süresiz, zamansız bekleyişteler
Ne yana dönsem kaçış yok.
İçimde yıkılan evler,
Göğsümde ölen çocuklar,
Yıllanmış fotoğraflar gibi salınıyor karşımda.
Sayısız renk, cisim ve suretler.
Adımlarımı titretiyor toprağın.
Bastıkça içimde kopan bu zelzele de ne?
Bir çocuğun gözyaşları sarsıyor bedenimi
Döndün işte diyor
O gitmeler hep boşa.
Yüz
çeviriyorum hepsine
Kaça kaça bir
oda kalıyor bana
Evim, yuvam,
mahallem, şehrim bir oda!
İşte
buradasın!
Anılarınla baş
başa
Kendi
uçurumuna atlamaktasın.
Yüzleşme var, barışmak yok belki
Bu
son karanlık, aydınlığın bir öncesi.
Ayşe OKTAY
(13.04.2016)
Yazar Gibiyim
@yazargibiyim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder