Hayal Beşiğimin Ninnisi

Gözlerimi kapatınca mı başlıyor hayat?

Geceyle gelen aydınlık

hayal beşiğimin ninnisi

Özlemimle çoğalan zihin odaları…

Ninnisisin hayal beşiğimin.

Sarsıldıkça sesindir avuntum

Yalnızca bir fısıltı

Bir intiba

Sonsuz uykular vadediyor.

Uyuma isteği ve kavuşma sevinci.

Birbiriyle yarışan iki oyuncu.

Aldanışımın tadı

Gerçeğin miladı

Rüyalarım aydınlandıkça

İnancım hayatla yüzleşiyor.

Özlemimde çoğalan ah’ları göğsümde biriktiriyorum.

Acı acı soluyorum dingin akşam vakitlerinde.

Silüetin kaplıyor odamı

Ki

Miskin kediler gibi emiyorsun umutlarımı.

Yalnızca kendine koşuyor her adımın.

Olmaz olasıca her bir hamlen.

Bana dönük cüssen

Kendine ithafen

Methiyeler diziyor.

Bıktım, anlayabiliyor musun?

Çok isterken bıktım.

Yok gibisin /aslında/

Hayat fonksiyonlarıma karışmıssın

Bakışlarının değdiği yerlere

Sonsuz otağlar dikiyorum.

Demir atıyorum ellerinin dokunduğu yere.

Hayallerime bile hudut çiziyor kimliğin.

Sözcüklerin benim dilimden dökülüyor.

Bu saatten sonra ayrılık yok,

Seni varlığımda taşıyorum.

Ayşe OKTAY
#yazargibiyim
 (31 Aralık 2018)

Bir Gar Masalı

Bir gar meydanında kadın,

Beklentisiz bir yolculuğa ilk adım.

bir gar masalı

Ellerinde valizler ve genzini yakan sigara dumanları.

Kimden öğrendi bu kadar göçmeyi?

Her dakika geçip giden silüetlerden bir parça mıydı?

Nerede unutuldu kökleri?

Kimin kızı?

Kimin kardeşi?

Kimin sevdiğiydi?

Evi, şehri, köyü, kenti, kasabası, oyun tarlası neresiydi?

Bir gar meydanı ve hep aynı sahne.

Hava soğuk, kalbi kırık.

Kalbi eşyalardan da ağır.

Bir taşa tutunup okyanusun derinlerine çekilir gibi

İlerliyordu her istasyonda.

Bu bir varış değil belli ki!

Belli ki yolculuk masalıydı.

İstasyonlar kimin eseriydi?

İnsanlar neden gitmek zorunda?

Kimilerinin akşam olunca gideceği yer belliyken

Kimileri neden sığamıyordu evrenin hiçbir zerresine?

Yazlar çok sıcak, kışlar çok soğuk

Coğrafi terim gibi kimileri için hayat.

Her şeyde bir eksiklik

Her yerde bir yabancılık.

Daha iyisini umarak göçmek kadar yavandı buldukları.

Aramak kimin eseriydi,

Bulmak kimin nasibiydi? 

Ayşe OKTAY 

Aralık 2018 (10. 20)

DUA

Ya Rabbi!
Nefsimi küle çevir
Ben nefsimden bıktım
Onu güle çevir.
Gönlüm var, darılır
Kalbim var kırılır.
Ben gönlümden de bıktım
Tut kalbimden sana getir.

EYVALLAH

Eyvallah

Aklın erişemediği yerde

Bir telefon bir ses.

Bir ses insanın hayatında küçük bir es.

Kalbinde büyük ve kalabalık kentler gibi.

Öngörümü yitirmişim,

Sisli bir yola berrak bir sesle girmişim, eyvallah.

Sesin insana sınırlar aştırıyor.

Fethetmeye çalışıyorsun gökyüzü gibi duran her yeri.

Deli cesareti veriyor,

Numaraları tek tek ezberletiyor,

Yarı yaşındaki çocuklarla mahallede top koşturuyorsun.

Ama sesin bugün “Hiç yoktum” diyor.

Yanılmışım, eyvallah.

Peki, bu ani rol değişikliği,

Uçarken yere çakılmanın ezikliği

Ve hiç gelmeden gidişinin mahçubiyeti.

Hesaplar kime kesilecek?

Onları da öderim, eyvallah.

Gökyüzünü ve havayı bana bırak

Bana nefes alacak yerler aç.

Mış gibi sandığım her gün için

Algıma, kalbime, anlayışıma eyvallah.
#yazargibiyim
instagram: @mahayyel|_l