Benım Kırılgan Utopyam

Külkedisi’ni aramayın.

O,bahçesinde dikensiz otların büyüdüğü

 Yeşilin binbir tonunu barındıran yapraklarla süslenen

Dev ağaçlarla bezenmiş,

Ölümsüz kedilerin yaşadığı ormanımsı evde unutuldu.

Derler ki hiç yaşamadı,

Var olmadı kırılgan silüeti.

Sisli camların ardındaki fersiz surat

Zanlarınızın eseriydi.

Yokluğu düşmüşse fikrinize

Hiç örtülmediyse üstü genç kız hayalleriyle

Aynaya yansıyan suretine rastlanmamışsa

Adı yoksa telefon rehberinde

O, zaten yaşamadı.

…

Ama ben bile bulamam yolumu.

7 yaşından beri dedemin dut ağacında yaşıyorum.

Elimde bir dut kovasi, kuzenimi bekliyorum.

Geçitlerim zamana yenik düşmüş
Dambasina uzattığım merdiven de çürümüş.
Beklentiler unutulmuş.
Dallara karışmış bedenim.

Öyle bir yerdeyim,

Geçmiş, çoktan gitmiş,

Gelecek sanrıdan ibaretmiş. (28 Ekim 2018)