Kış neden seni hatırlatıyor
Donuk bakışların dikiliyor karşıma.
Telaffuzu imkânsız bir dili var mizacının.
Ezberini unutmuş zavallı bir ilkokul çocuğuyum karşında.
Buz tutuyor bedenim,
Kapanıyor şehrin tüm yolları.
Göğe çevirip başımı medet umuyorum.
Kaskatı kesiliyor, bu kar sağanaklarında.
Korkunç biri beliriyor,
Müphem bakışlarına kafa tutacak mecali olmayan,
Kalmaktan yana yol bulamayan,
Bu kaçak kız.
İçimdeyse kaynayan şelaleler akıyor,
Üstünde yumuşak buharların gezindiği
Sıcacık şelalelerin başında geçiyor saatler.
İçimde çok seviliyoruz.
İçimde çok mutluyuz.
İçimde ayrılık yok.
Birbirimizin uzantıları gibi
Ayrılığın ve kavuşmanın olmadığı
Bir ırmaklar şehrinde var olmuşuz.
Birlikte yaratılmışız.
Ki senin bundan da haberin yok.
Kış, en çok sana yarıyor,
Nefret ettiğin egomdan zerre kalmıyor
Kışa yeniliyorum görmüyor musun?
Ya aşarsan diye ince ince işlediğim /duvarlarım/
Duvarlarım bir bir yıkılıyor.
Üstümde boyuma varmayan ince bir şalla
Kalakalıyorum damsız bir evin ortasında.
“Ne olursa olsun” diyemedim ya
Kış… En çok pişmanlıklarımı hatırlatıyor. Ayşe OKTAY - (17 Ocak 2021)
BLOGLAR: 1)yazargibiyim.blogspot.com 2)makalesec.blogspot.com
#yazargibiyim
#makaleseç
