zihninde yer ettiğim kadar varlık sürüyorum.
Beni hatırlamazsan
hiç yaşamamışım gibi olacağım.
Unutulmuş
isimlerden, terk edilmiş evlerden bir parça olacağım.
Beni
hatırlamazsan kaybolup gideceğim fezada
Bugün ya da
başka bir gün ölmemin bir farkı olmayacak.
Yokluk denen
toz bulutunda,
bir zerreceği doldurmakla görevlendirileceğim
belki de.
Soluduğun
havada sonsuzluk çağrısını bekliyor olacağım.
Akşamın
ışıkları kırılıyor
Binbir
duraklı semada
Yıldızdan
taşıtlar inip kalkıyor.
Kimliksiz çocuklar
dolaşıyor ay ışığında.
Oyun
alanları parsellenmiş sayısız çocuk.
Aidiyet
umuduyla ışıklı bahçeler peşinde.
Ama
çocukların uyku saatine ne oldu?
Sabah olacak bir şeklide.
Yaralı
çocuklar evlerinden çıkıp sokakları dolduracak bu sefer.
Dokunmadan geçecekler bağ kurma ihtimali olan hiçbir varlığa
Evrene
borçlu kalmayıp
Gururlu bir
alacaklı gibi
Dimdik
selamlaşıp gidecekler. (24/ 09/2022) Ayşe OKTAY
