BULUŞMAK ÜZERE

                 

              ONA MEKTUP                                                            
    Buram buram yokluğun dolaşıyor rüyalarımda.            
    Beni gördün mü hiç, uzun zamandır sokağında?            
    Sana kolaydı evet, geçmişe yok deyip yürümek            
    Hep yeniden, hep yeniden seni beklemek                                          
                                            bana zordu.                              
                             Bekleyişim sana minnet.                                        
     Çok zaman oldu, sen değişmişsin
     Çevren değişmiş.
     Benim çevrem sensin
     Senin evin, senin sokağın.
 
    Zaman geçti, mevsimler değişti.
     Hâlâ orada bekliyorum seni
     Çocukluğumuzdaki gibi
     Evinizde bekliyorum seni.
     Ne olur ihmal etme beni.
                            19.03.2013
                           Yazar Gibiyim
NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

2007'de Edebiyat Otağı Dergisi'nde yayınlanan şiirim :))

BULUŞMAK ÜZERE 

Yakup’un gözyaşlarını serpsen cihana

İbarahim’in ateşi gül-gülistan olur.

Denedim, söz geçmiyor ağyara

Formüller iflasta, yüreğimiz kalmış bir tek

Ruhun üflendiği güne hürmet,

Damlalarda buluşmak üzere…

Anahtarlar icat ettim boy boy,

Zihmime vurulan kelepcelere.

Açmazlara düşmüşüm döner bîçare,

Bir kapı umarak yoklarım boşluğu

Gökle yerin kavuştuğu yerde,

Sınırlarda buluşmak üzere…

Sustukça zorlaşır cümleler

Sustukça artar kekemeliklerim

Konuştukça unutkanlıklarım artar,

Sustukça kekemeliklerim.

Telaffuzum bozuk am(m)a,

Kelimelerde buluşmak üzere…

Şimdi kararsız bir akşamüstü vakit

Doğmakla batmak arasında bir güneş

Batımı ebed bil, ölümü tüket gibisinden bir felsefe

Ölüm ne kadar ölü?

İnsan ne kadar hayatta?

Sorular zor, yanıtlarda buluşmak üzere…

Ayşe OKTAY

29.03.2007 02:20

Yazar GİBİYİM

NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

GİDECEĞİM

Gideceğim, 

adımı kimseye ezberletmeyeceğim

Hiçbir gönülde baki olmadan,

çocukluktan kalma bir alışkanlığı da alıp yanıma,

İradesizliğime kızıp,

İsyanlar savura savura gideceğim.

Unutmak için verdiğim her çabayı küçümseyeceğim.

Celladım olmaya soyunan

üç beş suratı formatlayıp beynimden

acaba ile başlayan ümitlerimin canına okuyarak

dolu dizgin realite ile gideceğim.

Bir suçlu aradığım da yok üstelik

Haklı olmak eskisi kadar okşamıyor gururumu

Varlığım eski bir masalmış,

Eğreti duruyor şimdilerde.

Tüm zamanlar parsellenmiş birilerine,

Bilmem ne kadar önce.

Zamansızlıkla boğuşuyorum

Aidiyetsizliğime gömülüyorum boyumca.

Aradığım benden uzak olmasa da /her ne kadar/

Kaçış kendime olsa da

Aldanışımın lezzetiyle

Gitmek fikrini seveceğim.

Aklıma düşmez bir an eskiyi yâd etmek

Benim değildir belki aldandığım aşk

Başkasının hikâyesidir öykündüğüm,

Sudan sebeplerle koştuğum yürek,

başkasınındır.

Son cümleler kuruldu

Son söz icat edildi

İnsanlık bir adım daha ilerledi(!)

Bana kalpsiz dediniz, kalbimi kırdınız

Öfkemi yutana kadar gideceğim.

Ayşe OKTAY 

(21 Ağustos 2009)

NOT: Bu blogdaki  her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

BU ÇIKMAZ NEREDE BAŞLADI?

Bu Çıkmaz Nerede Başladı ?

Bugün on, on bir yıl önce bir arkadaşımdan aldığım mektup geçti elime. Daha önce de defalarca okumuş olmama rağmen yine alıp götürdü beni bir yerlere. Çünkü hakkımda yapılan birtakım tespitler vardı.İçeriğine değinmeyeceğim; ama arkadaşımı kişiliğimle etkilemiş olmalıyım ki bana o satırları yazma ihtiyacı duymuş.

       Yıllar sonra o mektubu okuyunca şöyle(lafın gelişi) bir silkelendim. Bu aralar hiç böyle şeyler duymuyorum çünkü. On yıl sonrasını sorarlar ya hep, ben on yıl öncesine baktım da eski benden eser kalmamış.Ne kimseye görüş bildiriyorum ne atılıp ben bu şekilde düşünüyorum diyebiliyorum. Anladım ki bu on yıl benden bir şeyler çalmış. Mücadeleci,inandığını söyleyen vatandaş gitmiş; yerinde yeller esiyor; ama kendini hâlâ eskisi gibi sanıyor.

      “Bir sen var senin içinde arkadaşım!” diye haykırıyor bir ses. “Senin akıl mazide, bedenin âtide, olmuyor böyle, olmuyor. Sonra da dersin: “Nerede yanlış yapıyorum? Nerede başladı bu çıkmaz? Allah’ım, ben neredeyim? Kim ki bu insanlar?” Olacak o kadar. Eşekten düşmüşe döndün; ağzın burnun kanamıyor ama iç organların fena hâlde kan kaybediyor, mesela kalbin.Anladın mı şimdi, en çok hasar nerede? “Mazi, içinde bir yara” fark ettin mi bunu? Gel merhem ol şimdi kendi yarana. Şimdi hatalarını sıralayacağım, iyi dinle:

1-)

Birinci ve en önemli nokta: Ben senin içindeki, özündeki gerçek “ben”. Sen ise yüzeysel düşünen, ne yaptığını bilmez basit birisin. Burada anlaşırsak diğerlerinde zorlanmazsın.

2-)

Ömür bir köprüdür, gelir geçersin. Bu kaçınılmaz son. Ne var ki bunu bile bile bu gidişata direnirsen çok yıpranırsın. Rahatla.

3-)

Bütün olayların içine girmek zorunda değilsin. Bu seni yıpratıyor. Bazen dışarıdan izlemenin zevkini tatmalısın. Ancak ölçüyü bilmiyorsun. Ölçüyü öğren.

4-)

Hep bir tek haklı arıyorsun. Oysa herkes kendine göre haklı olabilir. Esnekliği öğren.

Şimdilik bu kadar; sana vereceğim öğütler bitmedi.” diye devam ediyor sonra…

NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.