Makale Yazarı Nasıl Olunur?

Uzun zamandan beri bu konuda net ve aydınlatıcı bir yazı paylaşmak istiyorum. Görüyorum ki internette dolaşan “Makale yazarı nasıl olunur?” başlıklı yazılar sizlere sağ elini kaldır, başının üzerinden dolandır, orada azıcık dinlen ve artık sol kulağını tutabilirsin tarzında telkinler vermekte. Bilginin paylaşıldıkça çoğaldığına inanan insanları örnek aldığım için böyle gereksiz jimnastik hareketleriyle sizi yormak istemem. Uzun uğraşlar sonucu aradığı makale yazarlığı işini bulamamış insanlar için bu konuda yazılmış e-kitapları da üzülerek inceliyorum. Adam zaten parasız, evden çıkacak ne maddi durumu ne de morali var ve sen bu insanlara iş bulma yöntemleri bilgini parayla satmak istiyorsun.

Makale Yazarı Olmak İstiyorum

Makale yazarı olmak istiyorum ama bunun nasıl olacağını bilmiyorum diyorsanız bu yazıda bunun net olarak cevabını alabilirsiniz. Bu iş için seo, makale çeşitleri, yazım kuralları gibi konularda bilgi sahibi olmanız gerekir. Fakat bu konular ayrı bir makale konusu olduğundan şimdilik buna değinmiyorum. Burada makale işi için nasıl bir başlangıç yapılabilir konusuna değineceğim.

Bunun için en kestirme yol makale sitelerine direkt olarak mesaj atmaktır. Açıkçası ben hep böyle iş buldum. Hâlâ da devam ediyorum. (Çünkü herkes gibi en iyisini arıyorum.) Size genelde çeşitli sitelere üye olup oradan bir profil oluşturmanız öğütlenir. Böylece makale işlerine teklif vererek karşı tarafın bunu kabul etmesi durumunda işe başlayabilirsiniz. Peki siz bu işe yeni adım atacak biri olarak orada oluşturduğunuz bomboş profile tekliflere yağacağına inanıyor musunuz?

Diğer etkili bir yöntem de iş ilanlarını takip etmektir. Buradan başvuru yaptığınız işlere dönüş aldığınız takdirde makale yazarlığına başlayabilirsiniz. Fakat maalesef bazı başvurularınız incelenmeyecek bile. Ben bu soruna şöyle bir çözüm buldum: İlandaki makale sitesini google’dan aratıp bu siteye iletişim adresinden mesaj bırakabilirsiniz. Bazı sitelerin “Yazar Ol” bölümünden direkt olarak da yazarlık başvurusu yapabiliyorsunuz. Bu yöntemle aynı gün içinde bile mesajınıza dönüt almanız mümkündür. (Cevap alamamanız durumunda yazarlık başvurusu yaptığınız bazı sitelerin birbiriyle bağlantılı olma ihtimalini de düşünmelisiniz.) Şöyle de bir ipucu vermiş olayım eğer başvurunuza iki gün içinde dönüş alamadıysanız genelde sonuç olumsuzdur. Yeni başvurular yapabilirsiniz.

Yukarıda belirttiğim her iki yöntemde de görüldüğü gibi en etkili yöntem makale siteleriyle direkt olarak iletişim kurmaktır. Bunu yaparken siteleri iyi incelemeniz gerekiyor. Profesyonel sitelerle iletişim kurmanız her zaman daha doğru bir tercihtir. Hakkımızda bölümünden site hakkında bilgi almak muhakkak gereklidir. Bazıları burada pek bilgi vermez genel bilgiler içerir. Ancak az çok bir sitenin profesyonel olup olmadığı anlaşılır. Sitede hem e-posta adresi hem de ofis telefonu varsa bu bir nebze daha iyidir. Belli bir ofis üzerinden çalışanlar bu işi kurumsal olarak sistemli bir şekilde yürüttüğünden daha güvenilirdir.

Siz de bu işi yapabileceğinize inanıyorsanız “Makale Yazarı Nasıl Olunur” konusunda yukarıdaki yöntemleri uygulayarak kendiniz için bir başlangıç yapabilirsiniz.

YABANCILAŞMA

YABANCILAŞMA

Ömrümün sayfalarında yabancı satırlar dolaşıyor

Emanet kitaplar gibi /her bir söz/

Başkasına yakışıyor.

    Tanıdık bir yüz arıyorum sokakta

Bölük pörçük birkaç görüntü

Soluk ve renksiz kareler

Durdukça yabancılaştığım bu mahalleden giderken

Sahipsiz anılar bırakıyorum.

  Dudakları kımıldıyor komşunun

Belli ki bana bir şeyler söylüyor

Anlamsız bir denge içinde /sesler/

Uğultu hâlinde beynimi oyuyor.

   Kimliği belirsiz nesneler gibi

   Düşüyor sözcükler hayatıma

  Dokunmadan, ilişmeden

  Bir yabancının soğukluğuyla.

     Keşkelerle kovsam diyorum

     onca pişmanlığı

     Vakitsiz yapılan her eylem gibi

     Külfeti bana kalıyor. 

Ayşe OKTAY (13 Nisan 2015)

UMUT TACİRLERİ

Merhaba,

Umut tacirleri adını verdiğim bu yazımı genellemek istedim. Bu yazımı karınca gibi sıska bacaklarının üstünde durarak  koca bir “izm” sistemini sırtında taşıyan herkese ithaf ediyorum. Fakat bunu yaparken sizlere asla dik durun, duruşunuzu bozmayın, değerinizi bilin, demeyeceğim. Biliyorum ki şartlar bazen size kendinizi değersizleştirme iznini veriyor. Kepçesinin kimin elinde olduğunu bilmediğimiz bir kazanda kaç kez tepetaklak olup kaç kez doğrulduğumuzu bilmiyoruz belki de.  Ama yine de güçlüyüz, bizi kimse öldüremiyor. Akan bir nehirde tersine yüzmeye çalışıyoruz hiç bıkmadan ve bu başlı başına bir sorun gözüküyor. Yapmamız  gereken tam da şu aslında: “salıvermek”. Gittiği yere kadar deyip gerekirse toslamak. Yeterince tosladıktan sonra yön değiştirmek.

O kepçenin sahibini bulup bir şekilde kendilerinin ekmeğine yağ sürerek geçinmeye çalışanlara kızgınsınız belki ama bir düşünün! Aynı şans size verilseydi onlar gibi olabilir miydiniz? İşçinin aldığı bir günlük izinde bile gözü olan kodamanlardan olabilir miydiniz? Kendisi  1 milyon kazanıp çalışanına 1000 tl. nin hesabını yapanlardan olabilir miydiniz? Bu mevkiye nasıl geldiniz sorusuna içten içe hınzırca gülerek ama yapmacık bir tavırla “insanlara tavsiyem ‘çalışın, çok çalışın’” diyebilir miydiniz? Çalışmanın tek başına yeterli olmadığını birilerinin “kazancılar” tarafında birilerinin de “bulgurgiller” tarafında olduğunu biz zaten biliyoruz. Bulgurun kaderini kim ne kadar değiştirebilir ki? Umut tacirleriyle kim baş edebilmiş bugüne kadar?

Başarının bile fazlalık olduğunu, kaliteli duruşların onlara fazla geldiğini ve aradıklarının tam da sen olmadığını biliyorsun artık değil mi? En iyisi olmak demek en iyi rolü yapabilmek demek. Bunu biz bilmiyor muyuz? Yeni öğrendik. Ancak yaşımız, kalıplarımız ve biricik ailelerimiz, ailelerimizin öğretileri  gereği kişiliğimizde değişiklik yapacak durumda değiliz. Ne diyelim, Allah onlara zeval vermesin, Allah kişiliğimize zeval vermesin.

VEDALAŞMA VAKTİ: KAYBETTİK

                                          

  VEDALAŞMA VAKTİ:KAYBETTİK

     Geçip giden ne varsa hepsiyle yürekten vedalaşmak gerek. Bilmeliyiz ki beklentilerimiz, ya olursa diye iç geçirmelerimiz, tekrar tekrar peşinden koşmalarımız, dua ve inzivaya çekilmelerimiz hep zayıf kişiliğimizin ürünü. Kaybettiğimizi kabullenemiyoruz bir türlü ama ben söyleyeyim: KAYBETTİK, KAYBETTİK, KAYBETTİK!!!…

       Annelerimiz dualarını yaparken biz fiili duamızı yapamadık, yüzüne her baktığımızda utancımızdan ölmek istedik yine de yapamadık. Ölmeyi isteyecek kadar utandık, tiksindik kendimizden yine başaramadık. Spontan hayatlarımıza küçük renkler katmak istedik, kimi zaman başardık. Başarılarımız hiç takdir görmedi, hatta görmezden gelindi çünkü bizim, bizim adımıza mutlu olan bir çevremiz olmadı. Kaybımızla mutlu olan çok oldu ve onları sevindirmeyi bir görev bildik. Bu kahırla ve bitmeyen sorgulamalarla hep yeniden başladığımız yere geri döndük. Kafamızda tonla soru işareti: NEDEN, NEDEN, NEDEN? !!!

       Kıyıya her yaklaşmamızda ya bir rüzgâr ya bir fırtına ya bir heyula… Gücümüzü kesiyor, boşuna çırpınıp yorulmamıza sonra da alabora olup boğulmamıza sebep oluyordu. Savaşmadık mı? Evet savaştık fakat maalesef düşmanlarımız kancık ve savaş ahlakını bilmiyor. Ama ne zaman nereden ve nasıl vuracağını biliyor ve kazanmış görünse de hep kaybettiğini düşünüyor. Bu belki bir nimet.

   Kaybettik ve bir türlü kabullenemedik. Alınyazısını doğru okuyamadık.Yedi kuşak belirlermiş insanın kaderini. Yedi kuşak kazandı, biz kaybettik. Bir yerden sonra mücadele yüzsüzlüktür! Gitmediği yerde durmak gerek. Bunu bilsek de debelenmekten, rüsva olmaktan ve utanmaktan yorulmadık. Kaderimizde olmayanı yaratmaya çalıştık haddimiz olmadan. Her seferinde ayağa kalkacak bir bahane bulduk. Ya şimdi?...

ESKİ ZAMAN KALINTILARI (edebistan.com'da)

ESKİ ZAMAN KALINTILARI

Soluksuz bir gece bu.

Sesler bölebilir filmi.

Odamın tavanında uçuşan

Silüetin gibi parçalanmış zaman.

Şuurumaltında dolaşan binlerce kehkeşan

Bilinmedik bir zafere çekiyor yolumu.

      Acı yok /kimi zaman/

      Nefessiz de aydınlanıyor insan.

Bir kral mezarıdır çocukluğum

Alameti bakışlarımda.

Bakışlarım irkiliyor kapı gıcırtısıyla.

Odalar var, her yerde insan,

Oralarda bize kalmamış mekân.

Bundan mı ki yurtsuzluğum?

       Ellerimde eski zaman kınaları.

       Annemin sırrıdır: “Kadın nişansız(kına) olmaz.”

       Ellerime bak anne

      Nişansız yola çıkılmaz.

      Avuçlarımda pusulam

      Ne yöne gitsem binbir sokaklı çıkmaz.

Havsalamda mahşerî kalabalık,

Hepsinin suratında donmuş mağlubiyetler

Niyet ettim unutmaya!

      Sonra dedim ki

  Anılar atlı, umutlar yaya!
                               (06. 03.2015)

                             Ayşe OKTAY (@yazargibiyim)

BİR GÜN SONRA YARIN (edebistan.com da)

Bir gün sonra yarın

Yarından sonrası düğüm

Pamuk ipliğinde ömrüm,

Bu kadar zor olmamalıydı

Ben daha küçüğüm.

Bir gün sonra yarın

Ömrüm şimdilik bir gün

Pişmanlıklarım, özlemlerim…

Hesaplaşmak için,

Hatıra defterimi bulun.

Bir gün sonra yarın,

Yarına bir isim bulun.

O meçhul, o bilinmez,

O hilekâr sihirbaz.

Yarını kelimelerle vurun.

Bir gün sonra yarın

Yarına bir tarih atın

Paradigmam ifşa olmalı

Taşlaşmış bedenlere

Yarını runik kazıyın.

Bir gün sonra yarın

Yarın kim bilir kaç gün...(02/02/2015- 12:16)

                                      Ayşe OKTAY(@yazargibiyim)
                                                  edebistan.com

DOĞUM GÜNÜME 5 KALA

DOĞUM GÜNÜME 5 KALA

5 gün var doğum günüme

Bu sefer zor geçecek belli

Aynalar kocaman kocaman dikelecek karşıma

Yüreğimdeki ısırgan otları belirecek

İte kaka büyüttüğüm ihtiyar çocuk

Karşıma hortlak gibi dikilecek

Kaçıp giderim sandım Ocak 22 demeden

29 yıl üstüme çökmeden.

Ne güç…

İnsanın kendine basıp geçmesi

Ölü bir bedeni ölümle tehdit etmesi

Gerisi uççurum, ilerisi karanlık

Çaresizlik boynuma çakılı gerdanlık

İteklemeyin, daha fazla gidemem

Adımlarımı sayarım /korkudan/

Belli etmem.

Belki eylemsiz cümleler kurarım

Durduğum yerden başka bir memlekete

Şiirler yazarım, söyleyemem.

Bugün sadelik elbisesini giydim

Sözcüklere ahenk değil anlam yükledim

Kızacak bana şairler

Şiiri derdime alet ettim.   (19/01/2015)

                            Yazar GİBİYİM

DERS ÇALIŞTIĞINIZI UNUTTURACAK DERS ÇALIŞMA YÖNTEMLERİ

           

Ders çalıştığnızı unutturacak ders çalışma yöntemleri

Ders çalışmak deyince insanların sırtında bir kambur beliriyor sanki. Öyle zor, öyle imkânsız bir şey yok. E tabi, bunda internette dolaşan o “Ders Çalışma Yöntemleri” başlıklı nizamiye kurallarının rolü büyük. O kadar zor bir durumdan söz ediliyor ki şikâyet edilmezse ayıp olur. Bu korkutucu kurallar yüzünden çocuklar klasik koşullanıyor, negatif düşünce biçimi gelişiyor ve başaramayacaklarına inanmaya başlıyorlar. O zaman bırakalım o katı kuralları ve kendi stilimizi oluşturalım.

        Okulda dersleri ilgiyle dinleyip sorulara cevap verip mutlu oldunuz(Bunu bir kere de olsa yaşamışsınızdır). Eve geldiniz ve hevesiniz kaçtı. Çalışmak istemiyorsunuz çünkü elinizde harfi harfine uymanız gereken kurallar var. İtiraf edin çok sıkıcı. (Bir kere o kuralları sıralayanlar sizin robot değil de bir insan olduğunuzu ve ruhunuzu hesaba katmıyorlar.)

             Ders Çalışmayı Nasıl Daha Katlanılır Hâle Getirebiliriz? 

1)      İlk olarak on beş dakikalık bir tekrar yapın ya da süresini kısa olmak şartıyla kendiniz ayarlayın.

2)      Şimdi de öğrendiklerinizi hayatınızın diğer alanlarına yayın. Örnek: Su içmeye giderken önemli bir bilgiyi tekrar edin. Markete giderken de aynı şekilde. Böylece zaman kaybetmemiş olursunuz.

3)      Okumanız gereken hikâyeler ya da bölümler var.(Ders kitabından olabilir) Bunun ödev olduğunu düşünmeyin. Oturup çay içerken alın elinize kitabı merak ederek ve eğlenerek okuyun, masanın başına geçip ders çalışma modunda değil.

4)      Öğrendiklerinizi aile bireylerine ya da arkadaşlarınıza pat diye anlatın. Örnek: “Babacım, her beyti aynı güzellikte olan gazellere “yek avaz gazel” denirmiş, biliyor musun? Annecim, kaside söyleyenlere “kaside-gû” denirmiş.” Bunu yaparak bilgilerinizi unutmamış ve kalıcı hâle getirmiş olacaksınız. Unutmayın, başkalarına anlatılan bilgiler en çok akılda kalanlardır.

5)      Sabah okula giderken günlük ing. kelime çalışmanızı tamamlayabilirsiniz. Örnek:

“Amazing” harika demek; ışığı kapatmak için “turn of”, kapıyı kapatmak için “close” kullanılır, diye tekrar ederek gidebilirsiniz.

6)      Kafanıza takılan ve çözemediğiniz soruları gece yatmadan önce düşünün en kısa sürede çözüme ulaşacaksınız.

    Bunun gibi birçok madde sıralayabiliriz. Bu maddeleri uygulayarak çalışmalarınızı hayatla birleştirmiş; çalışmanın, hayatın bir parçası olduğunu fark etmiş olacaksınız. Bunlar seçme maddeler. Tabi her ders için ayrı ve detaylı metotlar geliştirilebilir. Ama tadında bırakmak iyidir diyerek devamını bir sonraki yazıma bırakıyorum. Her konuda olduğu gibi yazıda da pratik ve anlaşılır olma derdindeyim. Az, öz ve faydalı olsun önemli olan bu. Aklıma gelen metotları sıralamaya devam edeceğim.

     Eğlenceli çalışmalar dilerim.              

                                                                                                                   Yazar GİBİYİM  ;)

MEÇHUL ŞİİR

MEÇHUL ŞİİR

Neden, nasıl, niçin?

Hepsi bir muammayı çözmek için.

Çözümler bir tarafa,

Şimdi pişmanım arayışlarım için.

          Ne güzel, ne hoş, ne iyi,

          Hepsi bir insanı nitelemek için.

          Sıfatlar bir tarafa,

         Şimdi pişmanım gözümde büyüttüklerim için.

Ne zor, ne güç, ne acı,

Hepsi dünyanın müstehak adı.

Hak-hukuk bir tarafa,

Şimdi pişmanım idrak ettiğimden o adı.

           Susma, konuş, haykır!

           Hepsi, bir davayı dillendirmek için

          Kararlar bir tarafa,

          Şimdi pişman değilim davacı olduğum için.

                                                            (4.6.2007)

BEN İSTEMEDİM

      BEN İSTEMEDİM

İstemezdim bu serapta seyran etmeyi,

Hedefini şaşırımış oklara kurban gitmeyi,

Dünyaya sultan gelmiştim oysa

Ben istemedim tahtımdan düşmeyi.

Baykuşlar tünemiş göz kapaklarıma

Amellerim emellerim olmuş.

Büyüdükçe büyüyor dehlizlerim

Ben istemedim bu girdaba aktör olmayı.

Hayretlerim şaha kalkmış,

Yalnızlıklarım miracı tatmış,

Sözcüklerim ambargo almış

 Ben istemedim mefkurelerle boğuşmayı.

Ne ümitlerle bu ummana dalıp

Zaman gibi bir meçhule talip,

Lâkinli cümlelerden yorulup

Ben istemedim serzenişlerde kalmayı.

Gemim su alıyor pusulam yok

Sular boğazımda vakit yok

Her şey planmış kaçış yok

Ben istemedim akla esir olmayı.      

                                                     28 Mart 2007

                                              Yazar GİBİYİM

NOT: Bu blogdaki her türlü yazı ve şiirler onaylıdır. 

SUSMAKTIR HAYAT

SUSMAKTIR HAYAT

Susmaktır hayat

Ve bütün kaktüsleri yutmak evrendeki.

Ta ki ciğerlerin parçalanasıya

Tek bir kan damlası çaktırmayasıya.

Bir veremliyi utandıracak kadar kan tüküresiye

Ve kutsayıp hüznü

Bal şerbet gibi yutasıya.

          Yazgımı tavan arasında bulmadım ben

At başı yürüdük /ikimiz de/

 Zalimdik

Kendi kendimin katili oldum

Olduk ikimiz de.

           Ve sustum…

Bütün konuşmamışlıklarımı kustum.

Eğer becerebilseydi dilim

(susarken söyledikleri dışında)

Güzel şeyler söyleyecekti.

Bir ölünün yaşama alanlarından

Hayat sınırlarından bahsedecekti.

                               Yazar GİBİYİM

SEZAİ KARAKOÇ ve BANA DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ

Sezai Karakoç 

SEZAİ KARAKOC VE BANA DÜŞÜNDÜRDÜKLERİ

   En güzeli söze göbeğinden başlamak. Benim gibi edebiyatçı olup da edebiyata hasret yaşayanlar, matematik dersi anlatır gibi edebiyat anlatılmasından bıkanlar elbette vardır. Şiir ve roman sevdasıyla çıkılan bu yolda üniversitede sukutuhayale uğrayan tek ben değilimdir diye düşünüyorum. Ama hocalarına:” Şöyle bir edebiyat sohbeti yapın da dinleyelim hocam” diyen tek ben olabilirim. Anlaşılacağı üzere, edebiyat içinde edebiyata hasrettim.

   Üniversitedeki şiir yazma çabalarım olumlu dönütler alınca bunlardan bir tanesinin hocam tarafından“Edebiyat Otağı”na gönderilmesi ve yayınlanmasına rağmen  sonrasında benim, yılda iki üç şiir yazacak kadar duygudan yoksun hâle gelmem de edebiyatın ne kadar dışında yaşadığımın göstergesi olmuştur.

 Yıllarca, “Yağmurlardan sonra büyürmüş başak

                  Meyveler sabırla olgunlaşırmış

                  Bir gün gözlerimin ta içine bak

                  Anlarsın ölüler niçin yaşarmış” ın üstüne başka şiir tanımadım.

   Son günlerde garip bir şekilde –duygusuzluğumun dibe vurmuş olmasına rağmen- şiir okumaya ve dinlemeye başladım. Bunu bilinçli olarak yapmadım. Çünkü her şeyde olduğu gibi şiirleri de hep sonralara bıraktım. Dinleyeceğim şarkılar mesela… Bir gün dinlenecek ama o bu gün değil. Karmaşık hayatıma eski tatların yeniden girmeye başladığını fark ettim.

     Formasyon sürecinde sunumunu yapan arkadaş bana : "Kaçırdın" (gülerek) dediğinde ben de ona: “İkinci Yeni”nin en sevdiğim sanatçısına( son şairi o anlatmıştı) yetiştim, sorun yok, demiştim.

    Son aylarda yine farkında olmadan (sonradan bilinçli bir şekilde) okumaya başladığım “En Sevgiliye” şiiri… Birkaç aydır sosyal medyada döne döne paylaştığım bu şiiri -hatta başbakanımız da okumuş-  her seferinde yeniden keşfediyor gibiydim. Okudukça –zaman zaman- taşlaşan yüreğime dokunan çok az şiir olduğunu ve bunların başında da “Karakoç Şiirleri”  olduğunu idrak ediyordum.

    Son günlerdeki ilginçliklerim bunlarla da sınırlı kalmayacaktı. Karakoç deyince, Karakoç Şiiri denince ben de ağlamaklı hâller, bir özlem... Öyle bir şairi –belki - bir gün tanıma arzusu… Olmasa da ihtimaldir işte. ayrıca Karakoç, soy ismininde bir cevher olduğunu düşünen tek ben olabilir miyim? Sezai Karakoç, Abdurrahim Karakoç ve Bahattin Karakoç.

Onun eserlerine duyduğum bu hayranlığı elbette dizelere, ses ve söz uyumlarına bağlamayacağım. Bu bir kalp işidir, kalbindekini en iyi yansıtan şair kişidir.

       İşte böyle… Böyle zamanlarda –bu zamanlar az olsa da-  içimdeki şirin çocuk dışımdaki hırçın çocuğa galip geliyor. Zaferin sahibi çocuk diyor ki:

“Eğer öfkeliyseniz bir Karakoç şiiri okuyun.

Mutsuzsanız, bir Karakoç şiiri okuyun.

Duygularınızı mı kaybettiniz, bir Karakoç şiiri okuyun.

Edebiyata mı küsdünüz, bir Karakoç şiiri okuyun.”  Belki hiç ses çıkarmadan hepimiz konuşuruz, hepimiz anlaşırız.

GAMSIZ değil AŞKSIZ

Yaşıyorsam hiç düşünmeden çok

Düşündüğüm günlere sayın

Tutunmuyorsam eski dallarıma

Ağaç kurudu, dallar çıplak sayın.

    Hadi geçin saatler geçin,

    Beni zamana karşı bertaraf edin

   Bir tek dizesi aşkın, sevginin

   Yıldırmasın beni geçin.

Değil mi ki

Hayatta her şeyin bir vakti var

Sevmek için çok geç

Affetmek anlamsız. (00.30)

    

BEYNİM BANA BİR OYUN OYNUYOR

                                                                BEYNİM BANA BİR OYUN OYNUYOR

Söze nereden başlayacağını bilememek, nerede bitireceğini bilememekten biraz daha güç. Bir saat önce başlasam belki daha farklı bir cümle olurdu, bir saat sonra yine farklı… Sürekli düşünüyor olmanın verdiği bir değişkenlik.

       Gerçek dünyaya dönememe, problemleri kafada tekrar tekrar yaşayıp üzülme, tekrar tekrar haklı olduğunu anlatmaya çalışıp başaramadığın için üzülmek… Sonra da onlar gibi olamadığının bilinciyle dipsiz bir kuyuda debelenmek. Okuduğun onca kitap, deneyimlerin ve vicdanın oynama hakkını vermiyor. Oyun varsa gurur inciniyor. Dürüstlük başta gelir, öyle öğrenmişsin, erdemlere kıymet vermişsin; bu yüzden kendine dürüst olmaya ihtiyaç duyuyorsun. Başkalarından da erdem bekliyorsun, göremeyince tutunamıyorsun.

          Beynim bana oyun oynuyor… Nasıl oluyor çözemiyorum. Ben ki matematiği kafaya koyup hâlletmiş bir sözelci, her formülü deniyorum; çözemiyorum. Tutunanların formülü ne? Artık biliyorum, onların bir formülü yok; her şey yapıyla ilgili. Onlar öyle doğdu ve bir kez daha anlıyorum, bu işin bir kitabı, kuralı, formülü yok. Artık ümitsizliğimi kabul ediyorum. Ben ve onlar arasındaki farklar gittikçe çoğalıyor. Fark kapanmaz hâle geliyor. Dürüst olmaya çalışırken, kırıcı olmak, kırdığını kabullenmek; ama ben de kırıldım diye açıklama yapmaya çalışırken, suçluluk duygusunun pekiştiğini fark etmek… Erdemlerini başkaları anlamıyor diye onları içten içe suçlamak, sonra yine kendini suçlamak... Herkes gibi olamadığın için…

           Beynim bana bir oyun oynuyor ve ben hâlâ bunu çok da anlamış sayılmam. “Solgun bir gül oluyor dokununca” diyor şair. Bu gül benim ümit ettiğim her şey, dokununca kâbusa dönen, yok olan ya da beklemediğim şekilde olumsuz gelişen her şey. Daha iyi bir tarif bulamıyorum. Şairin bu şiirini çok kıskanıyorum. Şairin şiiriyle avunuyorum. “Solgun bir gül oluyor dokununca”, arzu ettiğim her şey.. Hepsi gözyaşıyla yapıyor finalini ve benim affetmem zorlaşıyor.

                                                                                                                                                       Yazar GİBİYİM

AYRI AYRI

                                                

Gölgesini arıyoruz yaşanmışlıkların
Hiç birlikte gülemedik.
Aynı gökyüzünün altında
Derince nefes alıyoruz günün belli saatlerinde.
Ne güzel...Yaşıyorsun benimle aynı çağda, diyoruz.
sonra günlük telaşlar.
Dolmuş duraklarına çaresizce bakıp
Midemize ağır taşlar basarak
Pişmanlıklarımızı susarak
Biraz mahcup biraz kırgın
Ayrı ayrı geçip gidiyoruz.
İkimiz de yeterince büyüdük
ve aşkı düşünmek için geceyi beklemeliyiz.
Gündüzler fazla aydınlık kasvetli zihinlerimize.
Yorgunluklarımız buna da izin vermiyor
Külçe gibi uzanıyoruz yatağa,
Uyku gözümüzden akıyor ve aşkı erteliyoruz.
Tabii hayal kurmayı da...
Birbirimizi özlemiyoruz uykuyu özlediğimiz kadar.
Buna büyümek diyoruz.
Günler birbirini kovalıyor ve
biz yine aşka geç kalıyoruz.
Ertelediğimiz duygular içimizde tortulaşmış bir kere.
Artık onları nasıl yaşayacağımızı bilmiyoruz.

Ayşe OKTAY 
#yazargibiyim

                                                          

NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

AĞIR AĞIR

     AĞIR AĞIR

Ağır ağır girdin gönlüme

Ağır ağır konuşuyordun zaten

“Kapalı e” kullanıyordun özellikle

Kapalı e’ ye de gıcıktım zaten.

       Ağır ağır duruyordun öyle

       Ağır ağır bakıyordun zaten

       Üstelik gözlerini çekmiyordun üzerimden

       Öylece bakanlara gıcıktım zaten…

Ağır ağır geçtin karşıma

Ağır ağır izliyordun zaten

Bir şeylere gülüyordunuz sessizce

Sessizce gülenlere gıcıktım zaten.

        Ağır ağır değil birden sevdim seni

       Ağır ağır bitiyordum zaten

       Sevmeyi de unutmuştum çoktan

       Bu yüzden sana da gıcıktım zaten.

                                                                              02.03.2008    06.38

                                                                           Yazar GİBİYİM

NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

BASİT BİR ŞUUR AKIŞI

Canım yanıyor

Acıyorum 

Derdimi en basit sözcüklerle anlatmak istiyorum.

Hiçbir kuruntu girmesin beyanıma

Sadece anlaşılmak istiyorum.

Acılarımı eliyor sabrım,

Sabrım bana bahşedilmiş bir nimet mi?

Yok! Hayır!

Böylesine güçlü olduğuma inanmak çok zor

Yirmi dört yaşındayım

Yarın var mı bilemem

Bu hesapla ömrümün sonundayım

Geçmişin varlığına inanamıyor insan

Sanki bir hipnozdan uyanmaktayım

Adımlarıyla henüz tanışan yavrucak kadar

acemiyim hayata..
Bu paytak yürüyüşlerin sebebi de ne?

Bana figüranlık düştüyse ve oyun tekse

Caddeden geçen herhangi biri ya da

Kafede oturan miskin kişi olmanın dışında

Beklentilerim mi var acaba?

Figüranları kendi vücudumda diriltmem midir,

Evhamlar koparan bu şey de ne?

Yavaşça çözülüyor sırlar:

Beklentiler rafa,

Aşklar gelecek kışa,

Affetmek şimdilik boşa..

Affediyorum işte, boşu boşuna…

Ayşe OKTAY 

24 yaşındayken… :)

(14.02.2010)

Yazar GİBİYİM

NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

GECE

  GECE

Düşünüyorum, düşlerimi silerek

Bütün renkler nötürleşiyor gözlerimde

Ay ve yıldızları bağlamışlar mı gökyüzüne?

Vakit hep gece, hep gece.

Yüzümde ölülerin dinginliği

Kalemimin ıstıraptan tutulmuş dili

Cahilliğimden midir, nedendir bilmem

Şaşkınım, alemin dili kuş dili.

Atomdan daha küçük zerrelerim

İncinmeye müheyya kelimelerim

Savunmam uzatmaları oynuyor,

Korkunun girdabında bekleyişlerim. 

Ayşe OKTAY 

(2007)

Yazar GİBİYİM

NOT:Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.

BULUŞMAK ÜZERE

                 

              ONA MEKTUP                                                            
    Buram buram yokluğun dolaşıyor rüyalarımda.            
    Beni gördün mü hiç, uzun zamandır sokağında?            
    Sana kolaydı evet, geçmişe yok deyip yürümek            
    Hep yeniden, hep yeniden seni beklemek                                          
                                            bana zordu.                              
                             Bekleyişim sana minnet.                                        
     Çok zaman oldu, sen değişmişsin
     Çevren değişmiş.
     Benim çevrem sensin
     Senin evin, senin sokağın.
 
    Zaman geçti, mevsimler değişti.
     Hâlâ orada bekliyorum seni
     Çocukluğumuzdaki gibi
     Evinizde bekliyorum seni.
     Ne olur ihmal etme beni.
                            19.03.2013
                           Yazar Gibiyim
NOT: Bu blogdaki her türlü şiir, deneme ve makaleler zaman damgası ile korunmaktadır.