DUA

Ya Rabbi!
Nefsimi küle çevir
Ben nefsimden bıktım
Onu güle çevir.
Gönlüm var, darılır
Kalbim var kırılır.
Ben gönlümden de bıktım
Tut kalbimden sana getir.

EYVALLAH

Eyvallah

Aklın erişemediği yerde

Bir telefon bir ses.

Bir ses insanın hayatında küçük bir es.

Kalbinde büyük ve kalabalık kentler gibi.

Öngörümü yitirmişim,

Sisli bir yola berrak bir sesle girmişim, eyvallah.

Sesin insana sınırlar aştırıyor.

Fethetmeye çalışıyorsun gökyüzü gibi duran her yeri.

Deli cesareti veriyor,

Numaraları tek tek ezberletiyor,

Yarı yaşındaki çocuklarla mahallede top koşturuyorsun.

Ama sesin bugün “Hiç yoktum” diyor.

Yanılmışım, eyvallah.

Peki, bu ani rol değişikliği,

Uçarken yere çakılmanın ezikliği

Ve hiç gelmeden gidişinin mahçubiyeti.

Hesaplar kime kesilecek?

Onları da öderim, eyvallah.

Gökyüzünü ve havayı bana bırak

Bana nefes alacak yerler aç.

Mış gibi sandığım her gün için

Algıma, kalbime, anlayışıma eyvallah.
#yazargibiyim
instagram: @mahayyel|_l

Şairler Adası

Öfkesiz dizeler kurmak istiyorum

Ve her sokağı sana çıkan kentlerde yaşamak.

Kavuşmanın ıstırabından arınmak

İnadına rahatlık inadına konfor istiyorum.

Bir şairler adası kuruluyor zihnime

Vasıtası yalnız bisikletler olan.

Serin dağ yolları aşınıyor ayaklarımızın altında.

Yaşıyoruz işte sonsuza dek iki başına.

Ara sıra dost mektupları geliyor az ötedeki kulübelerden.

Yalnız okuyarak ve yazarak.

Rüzgârın sesine ortak olarak

Yaşıyoruz işte sonsuzluk bile ne kadar uzak.

Telaşlarda geçiyor hayat, istemeden.

Bu defa sakin,

Bu defa acele etmeden

Ağaçtan düşen gazelleri incitmeden

Yağmur damlalarıyla cilveleşerek

Islak sonbahar yollarında

Seninle süresiz yürümek istiyorum.

Ayşe OKTAY

#yazargibiyim

#makalesec

Döngü

döngü-şiir

Yaşadıkça süren bu döngü
Zihnimde merhemsiz yaralar gibi dolaşıyor.
Kelimeler pul pul döküldüğünde
Acının çıplak sırtı kalıyor okyanus ortasında.
Kelime haznem boşalıyor.
Bana dilsiz konuşmalar düşüyor
Suratımdansa yıllanmış çarpışmalar.
Kimin ne kadar haklı olduğunun bir önemi var mı?
Varsa şayet neden bu bitmeyen döngü?

Benım Kırılgan Utopyam

Külkedisi’ni aramayın.

O,bahçesinde dikensiz otların büyüdüğü

 Yeşilin binbir tonunu barındıran yapraklarla bezenen

Dev ağaçlarla süslenmiş,

Ölümsüz kedilerin yaşadığı ormanımsı evde unutuldu.

Derler ki hiç yaşamadı,

Var olmadı kırılgan silüeti.

Sisli camların ardındaki fersiz surat

Zanlarınızın eseriydi.

Yokluğu düşmüşse fikrinize

Hiç örtülmediyse üstü genç kız hayalleriyle

Aynaya yansıyan suretine rastlanmamışsa

Adı yoksa telefon rehberinde

O, zaten yaşamadı.

…

Ama ben bile bulamam yolumu.

7 yaşından beri dedemin dut ağacında yaşıyorum.

Elimde bir dut kovasi, kuzenimi bekliyorum.

Geçitlerim zamana yenik düşmüş
Dambasina uzattığım merdiven de çürümüş.
Beklentiler unutulmuş.
Dallara karışmış bedenim.

Öyle bir yerdeyim,

Geçmiş, çoktan gitmiş,

Gelecek sanrıdan ibaretmiş. (28 Ekim 2018)

Ayşe OKTAY

Geçen Yüzyılda

Beni Bulamıyorsun.

.

.

Kekik kökenlerinin  dibinde

Oturdum kendimi düşledim.

Çok pişmanlığım var mıydı hayatta?

Kim kadar ben olabildim.

Kaybetme korkum olmasa

Yine aynı şıkkı seçer miydim?

Biraz buruk bir mutluluk…

Başka seçeneğim olsaydı

Yine palamut toplar mıydım 6 yaşındaki hâlimle?

Denedim, geri döndüm.

Babaannemin sesi geldi:

Süpürge otları büyümüş,

Mor çiçekli olanları derleyecekmişiz.

Koşarak gittim yanına.

Beni bekleyen otobüs

Çoktan gitti yoluna. Kaçırdım. Gidemedim.

Yeniden topladım valizimi,

Biletlerimi de aldım hem de cam kenarından.

Dedem at arabasını hazırlamış.

Ayaklarımızı sallayabilirmişiz arkasından.

Akşamüstü gidecekmişiz bostan yanına.

Kaçırmadım, gittim ben de… Gerisi malum

Hâlâ ilk oyuncağım atlı arabamı arıyorum.

Bulursam gidebilirim belki.

Yine başka çocuklar almış.

Benim her şeyimi başka çocuklar alırdı.

Pembe gelinliğimi de başka çocuklar aldı.

Yine de vazgeçmedim.

Sevdim anladığım kadar.

Çok kızsam da çok sevdim.

İnsan neyi eksikse öyle davranırmış.

Eksene göre ters, bana göre olağan.

Geçmişte bir yerlerde.

Bak işte orada duruyorum,

Otların içinde kara böcek kovalayan,

O, benim.

Ya sen?

Aynı çağın insanı değil miydik?

 Neden bu kadar uzaklık?

Semt, kent, şehir…

Fazla yabancı, fazla soğuk.

Odun talaşı kadar ısıtmıyor bazı sözler.

En iyisi mi susmalı herkes.

18.10.2018

20.19

Yolculuğum

                Intihar adımlarından mutluluk şarkılarına 

         Sonsuz, duraksız yolculuğum var benim

         Senli benli kavgalardan hiçlik kapılarına

         Bağır bağır bağıran susuşlarım var benim.

         Patikalarda oluşan yara izlerini

         Sevgiyle bir başına sarışım var benim

         II.

          Saatler ilerliyor ve tabi zaman da

          Zamanda yolculuk başlıyor, sen sol yanımda

          Vakitler sineye girseydi -ki hayaldir olur-

          Sonsuz aşka imkân doğardı.

          Bekliyorum…

          Şimdilik her şey sanrı boyutunda.

   III.

          Gerçeklik ve kurmaca…

          O, buralı değildir diyorlar.

          Sorsalar göstereceğim.

          Ben buralıyım, burayı bilmiyorlar.

          Karışır sonunda ikisi de

          Burayı gerçek/yalan sanıyorlar.

IV.

Ve sabahlar…

Hayatı tan vaktine sabitlemeli

Kuşlar göğsümde uyanmalı

Serinlik ve sonsuzluk hissi…

Tam söyleyecekken yutkunmalı

Hayat tan vaktinde ilerlemeli

V.

Coşkunun da bir sınırı vardır mı derler?

Yoruldum ben de inkâr edemem

Adımlarım çarpışır /bazen/

Birkaç damla heybemden dökerim.

Denizi kokusundan, ormanı kuytusundan

Seni belki kaçışımdan tanırım.

Yaşamadığım yılları üstündeki çizgiden…

VI.

Bana denizli evler yap

Her nefeste giden yılları çekeyim.

Unutsam şu geç kalmışlık hissini…

Unutalım.

Takvimsiz günlere merhaba, de

Diyelim…

VII.

Ayşe OKTAY 

(23.41) ( 14 Ağustos 2018)

       

İkinci Bir Hayat

ikinci bir hayat

Kimsenin beni istediğim gibi sevmeyeceğini biliyorum.
Ve elimde bitki çaylarım,
Ağrılarımı ovuştururken öleceğimi.
Üzerimden zaman geçti benim.
Kemiklerim çatırdıyor sayamazsınız.
Hem böyle de güzelim değil mi?
Öylesine iyimserim ki
Konuşurken kuşlar konuyor dilime.
Kahkahalarım korkutur beni bile
Kalbimin duvarlarında inşaat var giremezsiniz.
Cesaret verir belki gülüşüm
Kinden duvarlarım var geçemezsiniz.
Soludukça tükenen bir şey benim nefesim.
Nefesimde gezinen rüzgârlar var
Büyülüdür hem korkuludur.
Benim yöremde akşamları yıldızlar aydınlatır evleri.
Odam inadına karanlıktır ve rutubetten uyunmaz geceleri.
Masamda hayat bulan ikinci bir dünya:
Şiirlerim, romanım, kaku ve tütü de orada.
İnanılmaz kalabalığız yetişemiyoruz hayata.
Sorsalar çok meşgulüz ki biz…
 İncir çekirdeğini doldurmaz akışımız.
Bu tarafta kiymetsizmis çabalarımız
 Zihnimizde çarpışan dalgalar var
Her gece yatakta boğan ve her sabah yeniden doğuran
Kavgamız bir kulaç mesafesi
Hem mağrur hem de mağdur biziz.
İkinci bir hayat var bizi ayakta tutan.
Susuz, güneşsiz ve aşksız
Yaşanıyorsa şayet,
İkinci bir hayat var bizi yaşatan.

Ayşe OKTAY 

(21.54) 11.8.2018

#yazargibiyim #makalesec 

Gizemli Ormanlar Ülkesi

gizemli ormanlar ülkesi

Dokundum ağaçlarına

Ağaçların dalları uzandı göğsümün en derin kuytularına

Baktıkça serinlik veren yeşili her yaprağın,

Her dokunun her çizgisi

Baktıkça masalımsı bir uçuşla

Alıp götürdüğü doğrudur

Beni sırlar ülkesine.

Orası gizemli ormanlar ülkesi

Sır baloncukları var iç içe

Her birinde heyecanla koşuştururken

En sevdiklerim benimle.

Bir de o var.

Baktıkça çözüldüğüm, dağılıp yok olduğum

Sihirli suratı hissediyorum tenimde.

Elleri var gizemli ormanlar ülkesinin

Dokundukça büyüsü siniyor içime.

Şeffaf balonlar dizili ormanların içinde

Birlikte oturuyoruz baloncuklarda ve o yanımda.

Baktıkça gözlerinden pınarlar görünüyor.

Elleri güneş kadar sıcak.

Yüreği bulutlar kadar naif.

Sesi kalbimin derinliklerinden çıkıyor.

O, ben ve ağaçların…

Bir oluyoruz, bütün oluyoruz, karışıyor enerjilerimiz.

Konuşmadan anlaşıyoruz.

Hep birlikte seni arzuluyoruz. ( 5 temmuz 2018, 5.30)

Seni Satırlara Sakladım

seni satırlara sakladım

Her gün sana yeni satırlar yazıp her gün yeniden siliyorum.

Seni satırlara sakladım, 
.

bulduğum yerden
.
kaybediyorum.

Bana ait olduğun tek yer burası.
Seni kalbimdeki evlerde oturtuyorum.
Hudutsuz bir kin duyuyorum sana.
Af yasası işlemiyor,
farklıyız nihayetinde.
Aramızda mevsim farkı var.
Ben kara kışla yaz oluyorum gün içinde
Sen hep ilkbaharsın.
Ayaz yememişsin
Kavrulmamışsın yaz sıcağında.
Senin dalların hep taze.
Benimkilerse fırtına sonrası ayakta kalma derdinde.

Derdimle barışıyorum.

Bir umut sarıyor mecalsiz bedenimi.

Çok uzaklardan sesin geliyor.

Bekle diyor.

Bekle, geçecek bu cahilliğim.

Deneyimlerime izin ver.

İzin veriyorum yemin ederim.

Seni öyle de seviyorum.

Seni tamamen özgür, seçimlerinle seviyorum.

 Bensizliğini bile ve hatta

Başkasına bakan gözlerini seviyorum.

Benim olmadığım bir havayı soluduğunda 
nefesini seviyorum.

Suskunluğunu, acımasızlığını,
 korkularını, korkusuzluğumu…

Hiç doğmamışım gibi yaşamanı,

Ben hiç olmamışım, yaşamamışım gibi aklından geçmeyişimi…

Gitmeden söylemek istediklerim var.

Hani her akşam ayak ucundaki masanın başında bir şeyler yazan

Kırmızı elbiseli kızıl saçlı kız…

Her gün sana notlar bırakıyordu

Ve diyordu ki: Yanındayım, benimle kal.

Bil istedim, o bendim.

Hani bazen daraldığında elin göğsüne gidiyordu

Bilmiyordun ama

Ta uzaklardan kalbine dokunan bendim.

Güçlü olmayı seversin.

Güçsüz düştüğünde, kendini çaresizce kanepeye bıraktığında

Seni bitkinken bile seven bendim.

Afili cümleler seni bağrıma işlemiyor

Ondandır, Şairliğim gitti elimden.

Artık şiir değil mektup yazıyorum (Zor olacak kabullenmek)
 Şiiri şairlere bırakayım.

Ben mektuplar biriktireyim. ( 02.12) (26 Mayıs 2018)

SERZENİŞ

Yüzümde biriken yılların yorgunluğu,

Elim gözyaşıma varmıyor takatsizim.

Sözlükte kaldı direnmenin tanımı,

Yıllanmış korkuların içinde mecalsizim.

Söylediklerimden pişman

Söyleyemediklerimden aciz,

İçimde tuttuklarımdansa şikâyetçiyim.

Hep bir tutturamama telaşım,

Yine diye başlayan cümlelerden rahatsızlığım var.

Her şey bir denge içinde, görüyorum.

Olmadı diye sızlandıklarımın

İçten içe olmaması gerektiğini bildiğim için hissiz,

Layık olamadıklarım için çabasızım.

Aşkın adını duymuşluğum var da

 Gerçekliğine inanamayacak kadar umutsuz,

Yanı başımda olsa dokunamayacak kadar hâlsizim.

30. 04. 2018 #yazargibiyim

SEN ŞAİRSİN

Sen şairsin...

Kelimelerden bir urba giymişsin. 

Bedeninde geziniyor her duygu.

Baktıkça konuşuyorsun.

Sustukça gidiyorsun.

Bir elveda bile demiyorlar.

Adım  adım çekiliyorsun.

Bir gün adın kalacak buralarda

Sahipsiz notlar bırakılacak ardından.

Mesajların sonsuza dek  açılmayacak.

Ve sen söylediklerinden çok sustuklarınla kalacaksın. 

#yazargibiyim

(16.04.2018)

UĞURLAMA

uğurlama şiir

Seni uğurluyorum bugün

Odaları yağma umutları bitik kalbimden

Derme çatma sözler bırakmışsın

Soğuk ve hissiz odalarda.

Benimse…

Cam kenarı olmuş payıma düşen

Gelmediğin akşamlarda.

Topladım tüm sevdiğin sözcükleri

Müsamahalarını ve telefon numaranı.

Onları da al.

Öyle bir boşalt ki kalbimin odalarını

Ben bile unutayım misafir olduğun anıları

Küplere bindiğin sohbetleri bir bir hatırladım.

Öfkeni iyi niyetine yorup yine kendimi suçladım.

Bilmem kaçıncı kez kalbine bir geçit aradım.

Sana giden yollar bizim oralardan geçmiyordu.

Anladım.

Sonuçta, yine sana yedi kuşak yabancıydım.

Sevgisizliğini dizelere sığdıramadım.

Sana bitmeyen bir şiir yaptım.

Benim için bir şiir ol

Bir sayfada asılı dur.

Bilinmesin adın.

Bir ömür keyfini sür.

Benim  için bir nokta ol

Bu sayfanın sonunda dur.

Özgürsün kuşlar gibi

Başka bir isme yeni cümleler kur.

özgürsün işte kuşlar gibi
kendine yeni ülkeler bul.(03:20)
         Yazar GİBİYİM

YÜZLEŞME

       

Yüzlesme-Siir

 

YÜZLEŞME

Anılar karargâh kurmuş yoluma

Süresiz, zamansız bekleyişteler

          Ne yana dönsem kaçış yok.

İçimde yıkılan evler,

Göğsümde ölen çocuklar,

Yıllanmış fotoğraflar gibi salınıyor karşımda.

Sayısız renk, cisim ve suretler.

 Adımlarımı titretiyor toprağın.

Bastıkça içimde kopan bu zelzele de ne?

Bir çocuğun gözyaşları sarsıyor bedenimi

Döndün işte diyor

O gitmeler hep boşa.

         Yüz çeviriyorum hepsine

         Kaça kaça bir oda kalıyor bana

         Evim, yuvam, mahallem, şehrim bir oda!

         İşte buradasın!

        Anılarınla baş başa

        Kendi uçurumuna atlamaktasın.

                 Yüzleşme var, barışmak yok belki

                 Bu son karanlık, aydınlığın bir öncesi.

Ayşe OKTAY

                                                           (13.04.2016)

                                                          Yazar Gibiyim

                                                           @yazargibiyim

Makale Yazarı Nasıl Olunur?

Uzun zamandan beri bu konuda net ve aydınlatıcı bir yazı paylaşmak istiyorum. Görüyorum ki internette dolaşan “Makale yazarı nasıl olunur?” başlıklı yazılar sizlere sağ elini kaldır, başının üzerinden dolandır, orada azıcık dinlen ve artık sol kulağını tutabilirsin tarzında telkinler vermekte. Bilginin paylaşıldıkça çoğaldığına inanan insanları örnek aldığım için böyle gereksiz jimnastik hareketleriyle sizi yormak istemem. Uzun uğraşlar sonucu aradığı makale yazarlığı işini bulamamış insanlar için bu konuda yazılmış e-kitapları da üzülerek inceliyorum. Adam zaten parasız, evden çıkacak ne maddi durumu ne de morali var ve sen bu insanlara iş bulma yöntemleri bilgini parayla satmak istiyorsun.

Makale Yazarı Olmak İstiyorum

Makale yazarı olmak istiyorum ama bunun nasıl olacağını bilmiyorum diyorsanız bu yazıda bunun net olarak cevabını alabilirsiniz. Bu iş için seo, makale çeşitleri, yazım kuralları gibi konularda bilgi sahibi olmanız gerekir. Fakat bu konular ayrı bir makale konusu olduğundan şimdilik buna değinmiyorum. Burada makale işi için nasıl bir başlangıç yapılabilir konusuna değineceğim.

Bunun için en kestirme yol makale sitelerine direkt olarak mesaj atmaktır. Açıkçası ben hep böyle iş buldum. Hâlâ da devam ediyorum. (Çünkü herkes gibi en iyisini arıyorum.) Size genelde çeşitli sitelere üye olup oradan bir profil oluşturmanız öğütlenir. Böylece makale işlerine teklif vererek karşı tarafın bunu kabul etmesi durumunda işe başlayabilirsiniz. Peki siz bu işe yeni adım atacak biri olarak orada oluşturduğunuz bomboş profile tekliflere yağacağına inanıyor musunuz?

Diğer etkili bir yöntem de iş ilanlarını takip etmektir. Buradan başvuru yaptığınız işlere dönüş aldığınız takdirde makale yazarlığına başlayabilirsiniz. Fakat maalesef bazı başvurularınız incelenmeyecek bile. Ben bu soruna şöyle bir çözüm buldum: İlandaki makale sitesini google’dan aratıp bu siteye iletişim adresinden mesaj bırakabilirsiniz. Bazı sitelerin “Yazar Ol” bölümünden direkt olarak da yazarlık başvurusu yapabiliyorsunuz. Bu yöntemle aynı gün içinde bile mesajınıza dönüt almanız mümkündür. (Cevap alamamanız durumunda yazarlık başvurusu yaptığınız bazı sitelerin birbiriyle bağlantılı olma ihtimalini de düşünmelisiniz.) Şöyle de bir ipucu vermiş olayım eğer başvurunuza iki gün içinde dönüş alamadıysanız genelde sonuç olumsuzdur. Yeni başvurular yapabilirsiniz.

Yukarıda belirttiğim her iki yöntemde de görüldüğü gibi en etkili yöntem makale siteleriyle direkt olarak iletişim kurmaktır. Bunu yaparken siteleri iyi incelemeniz gerekiyor. Profesyonel sitelerle iletişim kurmanız her zaman daha doğru bir tercihtir. Hakkımızda bölümünden site hakkında bilgi almak muhakkak gereklidir. Bazıları burada pek bilgi vermez genel bilgiler içerir. Ancak az çok bir sitenin profesyonel olup olmadığı anlaşılır. Sitede hem e-posta adresi hem de ofis telefonu varsa bu bir nebze daha iyidir. Belli bir ofis üzerinden çalışanlar bu işi kurumsal olarak sistemli bir şekilde yürüttüğünden daha güvenilirdir.

Siz de bu işi yapabileceğinize inanıyorsanız “Makale Yazarı Nasıl Olunur” konusunda yukarıdaki yöntemleri uygulayarak kendiniz için bir başlangıç yapabilirsiniz.

YABANCILAŞMA

YABANCILAŞMA

Ömrümün sayfalarında yabancı satırlar dolaşıyor

Emanet kitaplar gibi /her bir söz/

Başkasına yakışıyor.

    Tanıdık bir yüz arıyorum sokakta

Bölük pörçük birkaç görüntü

Soluk ve renksiz kareler

Durdukça yabancılaştığım bu mahalleden giderken

Sahipsiz anılar bırakıyorum.

  Dudakları kımıldıyor komşunun

Belli ki bana bir şeyler söylüyor

Anlamsız bir denge içinde /sesler/

Uğultu hâlinde beynimi oyuyor.

   Kimliği belirsiz nesneler gibi

   Düşüyor sözcükler hayatıma

  Dokunmadan, ilişmeden

  Bir yabancının soğukluğuyla.

     Keşkelerle kovsam diyorum

     onca pişmanlığı

     Vakitsiz yapılan her eylem gibi

     Külfeti bana kalıyor. 

Ayşe OKTAY (13 Nisan 2015)

UMUT TACİRLERİ

Merhaba,

Umut tacirleri adını verdiğim bu yazımı genellemek istedim. Bu yazımı karınca gibi sıska bacaklarının üstünde durarak  koca bir “izm” sistemini sırtında taşıyan herkese ithaf ediyorum. Fakat bunu yaparken sizlere asla dik durun, duruşunuzu bozmayın, değerinizi bilin, demeyeceğim. Biliyorum ki şartlar bazen size kendinizi değersizleştirme iznini veriyor. Kepçesinin kimin elinde olduğunu bilmediğimiz bir kazanda kaç kez tepetaklak olup kaç kez doğrulduğumuzu bilmiyoruz belki de.  Ama yine de güçlüyüz, bizi kimse öldüremiyor. Akan bir nehirde tersine yüzmeye çalışıyoruz hiç bıkmadan ve bu başlı başına bir sorun gözüküyor. Yapmamız  gereken tam da şu aslında: “salıvermek”. Gittiği yere kadar deyip gerekirse toslamak. Yeterince tosladıktan sonra yön değiştirmek.

O kepçenin sahibini bulup bir şekilde kendilerinin ekmeğine yağ sürerek geçinmeye çalışanlara kızgınsınız belki ama bir düşünün! Aynı şans size verilseydi onlar gibi olabilir miydiniz? İşçinin aldığı bir günlük izinde bile gözü olan kodamanlardan olabilir miydiniz? Kendisi  1 milyon kazanıp çalışanına 1000 tl. nin hesabını yapanlardan olabilir miydiniz? Bu mevkiye nasıl geldiniz sorusuna içten içe hınzırca gülerek ama yapmacık bir tavırla “insanlara tavsiyem ‘çalışın, çok çalışın’” diyebilir miydiniz? Çalışmanın tek başına yeterli olmadığını birilerinin “kazancılar” tarafında birilerinin de “bulgurgiller” tarafında olduğunu biz zaten biliyoruz. Bulgurun kaderini kim ne kadar değiştirebilir ki? Umut tacirleriyle kim baş edebilmiş bugüne kadar?

Başarının bile fazlalık olduğunu, kaliteli duruşların onlara fazla geldiğini ve aradıklarının tam da sen olmadığını biliyorsun artık değil mi? En iyisi olmak demek en iyi rolü yapabilmek demek. Bunu biz bilmiyor muyuz? Yeni öğrendik. Ancak yaşımız, kalıplarımız ve biricik ailelerimiz, ailelerimizin öğretileri  gereği kişiliğimizde değişiklik yapacak durumda değiliz. Ne diyelim, Allah onlara zeval vermesin, Allah kişiliğimize zeval vermesin.

VEDALAŞMA VAKTİ: KAYBETTİK

                                          

  VEDALAŞMA VAKTİ:KAYBETTİK

     Geçip giden ne varsa hepsiyle yürekten vedalaşmak gerek. Bilmeliyiz ki beklentilerimiz, ya olursa diye iç geçirmelerimiz, tekrar tekrar peşinden koşmalarımız, dua ve inzivaya çekilmelerimiz hep zayıf kişiliğimizin ürünü. Kaybettiğimizi kabullenemiyoruz bir türlü ama ben söyleyeyim: KAYBETTİK, KAYBETTİK, KAYBETTİK!!!…

       Annelerimiz dualarını yaparken biz fiili duamızı yapamadık, yüzüne her baktığımızda utancımızdan ölmek istedik yine de yapamadık. Ölmeyi isteyecek kadar utandık, tiksindik kendimizden yine başaramadık. Spontan hayatlarımıza küçük renkler katmak istedik, kimi zaman başardık. Başarılarımız hiç takdir görmedi, hatta görmezden gelindi çünkü bizim, bizim adımıza mutlu olan bir çevremiz olmadı. Kaybımızla mutlu olan çok oldu ve onları sevindirmeyi bir görev bildik. Bu kahırla ve bitmeyen sorgulamalarla hep yeniden başladığımız yere geri döndük. Kafamızda tonla soru işareti: NEDEN, NEDEN, NEDEN? !!!

       Kıyıya her yaklaşmamızda ya bir rüzgâr ya bir fırtına ya bir heyula… Gücümüzü kesiyor, boşuna çırpınıp yorulmamıza sonra da alabora olup boğulmamıza sebep oluyordu. Savaşmadık mı? Evet savaştık fakat maalesef düşmanlarımız kancık ve savaş ahlakını bilmiyor. Ama ne zaman nereden ve nasıl vuracağını biliyor ve kazanmış görünse de hep kaybettiğini düşünüyor. Bu belki bir nimet.

   Kaybettik ve bir türlü kabullenemedik. Alınyazısını doğru okuyamadık.Yedi kuşak belirlermiş insanın kaderini. Yedi kuşak kazandı, biz kaybettik. Bir yerden sonra mücadele yüzsüzlüktür! Gitmediği yerde durmak gerek. Bunu bilsek de debelenmekten, rüsva olmaktan ve utanmaktan yorulmadık. Kaderimizde olmayanı yaratmaya çalıştık haddimiz olmadan. Her seferinde ayağa kalkacak bir bahane bulduk. Ya şimdi?...

ESKİ ZAMAN KALINTILARI (edebistan.com'da)

ESKİ ZAMAN KALINTILARI

Soluksuz bir gece bu.

Sesler bölebilir filmi.

Odamın tavanında uçuşan

Silüetin gibi parçalanmış zaman.

Şuurumaltında dolaşan binlerce kehkeşan

Bilinmedik bir zafere çekiyor yolumu.

      Acı yok /kimi zaman/

      Nefessiz de aydınlanıyor insan.

Bir kral mezarıdır çocukluğum

Alameti bakışlarımda.

Bakışlarım irkiliyor kapı gıcırtısıyla.

Odalar var, her yerde insan,

Oralarda bize kalmamış mekân.

Bundan mı ki yurtsuzluğum?

       Ellerimde eski zaman kınaları.

       Annemin sırrıdır: “Kadın nişansız(kına) olmaz.”

       Ellerime bak anne

      Nişansız yola çıkılmaz.

      Avuçlarımda pusulam

      Ne yöne gitsem binbir sokaklı çıkmaz.

Havsalamda mahşerî kalabalık,

Hepsinin suratında donmuş mağlubiyetler

Niyet ettim unutmaya!

      Sonra dedim ki

  Anılar atlı, umutlar yaya!
                               (06. 03.2015)

                             Ayşe OKTAY (@yazargibiyim)

BİR GÜN SONRA YARIN (edebistan.com da)

Bir gün sonra yarın

Yarından sonrası düğüm

Pamuk ipliğinde ömrüm,

Bu kadar zor olmamalıydı

Ben daha küçüğüm.

Bir gün sonra yarın

Ömrüm şimdilik bir gün

Pişmanlıklarım, özlemlerim…

Hesaplaşmak için,

Hatıra defterimi bulun.

Bir gün sonra yarın,

Yarına bir isim bulun.

O meçhul, o bilinmez,

O hilekâr sihirbaz.

Yarını kelimelerle vurun.

Bir gün sonra yarın

Yarına bir tarih atın

Paradigmam ifşa olmalı

Taşlaşmış bedenlere

Yarını runik kazıyın.

Bir gün sonra yarın

Yarın kim bilir kaç gün...(02/02/2015- 12:16)

                                      Ayşe OKTAY(@yazargibiyim)
                                                  edebistan.com