Bu Dünyadan Ben De Geçtim

Yaşasın Yaşam

Işıksız bir evde doğdum ben.
Üzerime kerpiç kokusu sindi.
Bir elime dünyayı verseler
Öbür elimde toprak kokusu ağır basar.
Direncim modernizmedir.
Postmodern arayışların gölgesine sinmiş
Dingin bir hayat sürüyorum.
Soran olursa: Bu dünyadan ben de geçtim,
İzimi bırakıyorum.  

Ayşe OKTAY

#yazargibiyim 16.31  (21. 07.2019)

Bir Devinim Hikâyesi

Bir Devinim Hikâyesi

Zaman geçiyor

Suskunluğumun alışkanlığa evrilmesi kadar

Yalnızlığın oturaklı duruşunu sevdim.

Tumturaklı sözlerin ergence çıkardığı  kavgalardan

İğne deliğinde yol almanın hazzına vardım.
.

Ben bir bulutum

Cisimsiz bir su balonu gibi evrilerek veriyorum mücadelemi

Kaşlarımda anlamsız imzalar bırakan yanılsamalarım

Kitaplar dolusu konuşurken

Çelimsiz bir kız çocuğu kadar varlık gösterebildim.
.

Uzunca bir yoldan bahsediyorum,

Sonrası meçhul zaman kipinde

Başı keşkeli varsayımların peşinde.
.

Hiç susmayacak mısın kızım!

Sustum işte…

  Kim  duyabilir ki sesimi?

En son kim duydu?

En son kim dinledi?

Sözcüklerin  boşa geçen yıllara ad olmaktan başka işlevi olmadığını öğrendiğimden beri

Hissetmenin devingen yüceliğini tadıyorum.
.

Hissetmek nedir?

Koklamak gibi bir şey.

Mis gibi bir bulutu

Havayı ve gökyüzünü koklamak gibi.

Kokladıkça göğün katmanlarında yok olmak gibi.

Hissetmek, kaybolmak gibi…

En çok da kendi kuturlarında…

Ayşe OKTAY

(18. 38- 25. 06. 2019)

İntikam Küçük Bir Meseledir

Sesin dünyama geniş ve yeşil bahçeler sunuyor.

Bana en çok baharı hatırlattığın için mi kızamayışım.

Yeniden doğuşlarımın başlangıcı olman mı?

Bak, ufuk ilerliyor.

Başka dünyalara karışıyor sesin.

Kuş olup, çiçek olup ağaç olup geliyor kulaklarıma.

Sesin bir yabancının bedeninden çıkıyor

Bir yabancının adımları yaklaşıyor yavaşça.

Benim küçük adımlarım

Devrimlerimdi

Hitabetimdi

Meydan okuyuşumdu

Tutsak olduğum bir oymağa.

Putlarımın yere devrilişiydi.

İhtilaliydi dogmatik dünyamın.

Duvarlarımı bir bir yıkışımdı sana gülümsemek.

Seni sevmek…

Sevmenin günah olduğu bir güruha meydan okumaktı.

Günahlarını bile sevmekten linç edilişimdi.

Ben kimseye dayamadım ki sırtımı.

İnsan kalabalıklarla mı yaşar?

Yok, insan kalbinin ısındığıyla yaşar.

Kalbim sana ısındı.

Kalbim senden soğudu.

Saatler ilerledikçe boşalan vagonlar yeniden doluyor.

Yerim ayrılmış

Yolculuğum başlamış.

İntikam küçük bir mesele

Sevmek uzunca bir roman gibi…

Sevmek uzunca bir yolculuk gibi…(08.55) (18.05.2019)

 #yazargibiyim

Tuhaf Şey Seni Unutmak

Unutmanın kolay olduğunu

Korkulanın yalnızca doldurulması gereken bir boşluk olduğunu öğrendim.

Unutmakla bir problemim yok da

Yerine koyabileceklerimi, koyamayacaklarımı düşündükçe

Izdıraplar sokulurdu göğüs kafesime.

Seni unutmak tuhaf şey…

Bugün aklımdan geçmeyişinle irkildim.

Bir yabancıya bakmak kadar iticiydi senli sayfalara bakmak.

Utandım, hemen telefonu fırlattım elimden.

Özlememişim senden gelecek bir selamı.

İncitici hiçbir kelamı…

Uzun zamandır yaşadığım bir sürecin 

Somut meyvelerini topluyorum bugünlerde.

Çiçeklerime bakarken sen aklıma gelmiyorsun mesela.

Masa başında saatlerce seni hiç tanımamışım gibi çalıştım bugün.

İtiraf edeyim biraz ürkünçtü.

Bundan sonra neyle oyalanacağımı düşündüm.

Seni unutamayışım oyalanamama korkusuymuş.

Seni merak etmediğimde kimi merak edeceğim korkusu sarıverdi içimi.

Korktum.

İçimde oluşan kocaman boşlukla ne yaparım, dedim.

Anladım.

Hayalet sevdiğimi çoktan uğurlamışım da boşluğuyla verdiğim savaşın tantanasını yapıyormuşum.

İnsan kalbine ılık sevgiler akıtan birini sevebilir ancak.

Ya ben hangi basiretsizlikle sevgi kırıntılarına tamah etmişim,

Kuruntularla avunmuşum bugüne dek?

Kendime söylenecek çok şey var da

Sana söyleneceklerim gitgide tükeniyor,

Ondan korkuyorum.

Sanki her daim birine söylenecek bir şeylerim olmalı gibi

Sanki özlemle beklediğim birinin varlığı zorunlu gibi

Sanki gelmeyecek birini beklemek marifetmiş gibi

Korkuyorum varlığına diktiğim emellerimle vedalaşmaya.

Severken olmadı,

Giderken haberin olsun.

Seni unutmak tuhaf şey…

Önce beklememeyi öğrendim,

Sonra merak etmemeyi…

Sonra unutmuşum bir anda sen diye birinin olduğunu.

Bu, ne demek, biliyor musun?

Tuhaf şey seni unutmak… (3.5.2019)( 01.00)

#yazargibiyim

Vazgeçmenin Eşiğinde Son Cümleler

Bugün ve her gün

Yeni kararlar eşliğinde seni biraz daha unutmak.

Unutmak demişken

Mecburiyetlerin de unutmaya etkisi vardır.

Rüyalar

Anılar

Hisler

Ve aldanışlar.

Hangisinin yol göstericiliği daha ışıklı?
Aydınlık vuslatlara

İzbe yollardan gidilemezdi.

Durdum ve düşündüm.

Terk ettim sana gelen karanlık ve müphem yolu.

Belirsizlikler içinde süren yılların

Şaşkın ve aydınlık günlere borcu var elbette.

Sana atfedilen ayların yıllara yansımasını düşündüm de

İçinde adsız nesneler taşıyan vagonlar gibi geçtim hayatından.

Hayatımdan…

Çok şey çaldın yazımdan, kışımdan.

Oysa bir kadın,

Tanınmak ve sevilmek için yaratıldığını düşünürdü.

Düşündüm ben de.

Kendi varlığını unutturacak biri asla onun adamı olamazdı.

Olmayacağına kanaat getirdim.

Bugün önümde yeni bir ben

Yeni bir düzen var.

Bazı unutuşlar şifalıdır.

Seni kalbime yazdığı gibi

Sökülüşün de acıdır biraz.

Eskiyen her nesne gibi

Kendiliğinden çözülen bağların da etkisini göz ardı edemem tabii.

Ayrılık, kendiliğinden gelince kolay,

Spontane gelişince şifalı görünüyor.

Şifa olsun sana, bana yokluğum.

Şifa olsun senden uzaklaşan yolum.

Yokluğum,

Soğukluğum,

Tutukluğum,

Tam söylemeye çalışırken vazgeçişim,

Söylemekten korkmuşluğum,

İçimde tutmuşluğum,

İçinde yol almışlığım,

Noktasız cümleler gibi

Sonlanmadan kaçışım…

Kaçtım ben,

Şifa olsun ikimize de. #yazargibiyim 

(1.5. 2019) (17.00)

Ya Anlamazsan?

“Sözcüklerimi seçerek yazıyorum dizelerimi

Anlarsın diye korkuyorum.

Ya anlamazsan?

En çok da bundan korkuyorum.” (6.4. 2019. 01.00) #yazargibiyim #makaleseç 

Soruyorum!

Oluru varsa olurdu.

Eski çağlardan gelen

İkna edici bir öğreti ile büyüdük.

İsyanlar suçluluk olarak birikirken gırtlağımızda.

Öksürük diyen doktorun diplomasını sorguladık.

Biz biliyorduk, üşütmediğimizi.

İçimizde ah’tan ağaçlar büyüttük.

Kendimizi yeniden doğururken kalp kanallarımızdan

Bizim neslin kervanı çoktan kaldırdığını gördük.

Şimdi, kimin suçu bu geç kalmışlık hissi?

Kader miydi?

Acziyet miydi?

Herkes büyürken biz niye eridik? 23.00 4.4.19

 #yazargibiyim #makaleseç

İNANIR MISIN BAHAR GELDİ?

Bahar geldi inanır mısın?

Bahar geldi inanır mısın?

Penceremden titrek karlar savuran kış

Nihayete erdi.

Camlarıma kara geceden yıldızlar indi.

Kader sandığım geceler ve kışlar…

Bir el sallamaya bakıyormuş meğer.

Yeni mevsime kaçışlar.

Oysa bitmez sanırdım.

Kaderin içinde gelgitler çizen

İrademe başkaldırırdım.

 Hâlbuki süklüm püklüm bir zavallıyım

Sözde diklendiğim

 bu döngünün bu savrukluğun elinde.

Yine de seviyorum

Dizginleyemediğim girdapların

Bahara çıkan kapılarını.

Ara sıra soluklanma hissi veriyor

Bir sonraki çalkantıya kabul veriyor.

Zannederdim ki güneş aydınlık içindir.
Öğrendim ki kara kışın ertesinde ısınmak içindir

Hazırlamak içindir yeni başlangıçlara

Yeni çöküntülere

Belki yeni kaybedişlere.

Yeniden dirilmeye eyvallah demektir.

Ama üzülme

Seni de unutmadım bunca derdin içinde.

Sevmek diyorum,

Derken dilim peltekleşiyor,

Mayhoşumsu bir tat burkuyor göğüs kafesimi

Biliyorum, sen de yakıştırmıyorsun bana.

Zaten yolcuyum,

Muhtaç mıyım ki insafına!

İltifatına esir olmuş

Zavallı bir şirine sandın /belli ki/

Evler de kurarım hayatıma 

Bak,

Sonsuzluk hissi ve kayboluş bilinci

İzle,

Mevsimler en büyük kanıt değil mi

İnsanın varoluş tantanasına? (12.00) (9.3.2019)

    #yazargibiyim

YABANCI ELBİSE

Üstünde yabancı bir elbise
Ve kulakları delen uğultular eşliğinde ilerleyiş.

Tanıdık olmayan bir parti ortamı

Ve istemsizce sallanan vücutlar gibi

Eğreti bir aldanış…

Aldanmak kimin eseri?

yabancı elbise

Valizler doldurup boşaltan

Dik başlı itaatkâr kız

Kalem ve kâğıda amade

Bir o kadar da hiçliğe talebe.

Bu düzen kimin eseri?

Masasında maketten bir ev

Sahipleri çoktan unutulmuş biblolar

Pardon, altında isim de bırakmışlar.

Bir gün gelip bir gün gidiyorlar.

Bu gidiş kimin eseri?

Düşümde bir yol var,

Yolumda ne taş ne toprak…

Kaygı var, hasret var, gurur var.

Gurursuz insan mı var?

Sende biraz abartı var.

Rüyalar kimin eseri?

İçimde bir his var.

İçimde bin bir his var.

İçimde milyon his var.

İçimde sonsuz his var.

Bir de bakmışım hepsi zarar.

Yanılmak kimin eseri?

Söyle, söyle çekinme!

Sevmek de, özlemek de, zannetmek de.

Kalp için

Basiretsiz de, avare de, aylak de.

Benim için

Kayıp de, yitik de, haktır de.

Bana yalan söyleme.

Yalpalamak kimin eseri? 22.00 (20 Şubat 2019)
#yazargibiyim

FİLE ÇİÇEKLERİ

İçimde ormanlar gibi büyüyen file çiçekleri

Sırlı bohçalardan birer mendil taşıyor.

Basiretsiz bir nazarla işlediğim isimlerin baş harflerini

İri bedenli muhafızlar gibi diker önüme.

Seneler ve file çiçekleri…

Dikenli tel örgüler gibi

Sonsuzluk işareti yaparak ilerliyor.

Obsesif bir kimlik kazandırıyor gün be gün.

Yavaşça süzülüp kadifemsi yaprağında konaklama ihtiyacı

Ve hızlıca uzaklaşıp aldığın o kokuyu unutma telaşı.

Kim ölçebilir aradaki mesafeyi?

Ya minik bebeğin incinen telaşları?

file çiçekleri

Büyütür de kaçamam.

İçli duruşu yaralarımı,

Büyülü kokusu sevdalarımı…

Tercihlerim hep aynı saksılarda dönüyor.

Odamın içinde kalabalıklar,

Ve her birine sinmiş kokular, kokular, kokular…

 Bakır kovalı file dallarının arasından

Hayal meyal ilk bakışmayı,

Kahramanları çoktan gitse de

O yaz günü duyduğum bayıltıcı kokuyu,

Satmadım hiçbir dünya malına.

Hâlâ en değerlim misk kokan sevda günlerim.

Gezegenim dünyaya ne kadar uzakta?

Yaklaşır da bulamam

Ümit edip emin olamam

Kararsız çiçekler dikerim

Kaybolmayı seçerim yine...
Bulunmam.

(17.00)   (15.02.019)

ANLADIM AYNALAR

Ah, kaygılarımda yanıldım.

Yanıldım hem de çok.

Kimse benim düşmanım değildi.

Kalbime bir ayna tutup gitti hepsi.

Kimse dostum değildi,

Minnet kırıntılarını öpüp gitti hepsi.

Anladım, anladım ...

Hayat koridorlarından geçerken
 bazen sisli bir aynaya takılıyoruz.

O ayna, o yol, o koridor bizim seçimimizdi.

Bazen bitmeyen dehlizlere yürüyoruz.

 O karanlık bizim eserimizdi.

Karmaşıktı bazen aynaların yüzü.

Işığını tam seçemiyordu.

Arada yönümü ona dönüyordum.
Anladım, oradan kendime bakıyordum.

Ayşe OKTAY 

                                                01. 00

                                                       #yazargibiyim

Hayal Beşiğimin Ninnisi

Gözlerimi kapatınca mı başlıyor hayat?

Geceyle gelen aydınlık

hayal beşiğimin ninnisi

Özlemimle çoğalan zihin odaları…

Ninnisisin hayal beşiğimin.

Sarsıldıkça sesindir avuntum

Yalnızca bir fısıltı

Bir intiba

Sonsuz uykular vadediyor.

Uyuma isteği ve kavuşma sevinci.

Birbiriyle yarışan iki oyuncu.

Aldanışımın tadı

Gerçeğin miladı

Rüyalarım aydınlandıkça

İnancım hayatla yüzleşiyor.

Özlemimde çoğalan ah’ları göğsümde biriktiriyorum.

Acı acı soluyorum dingin akşam vakitlerinde.

Silüetin kaplıyor odamı

Ki

Miskin kediler gibi emiyorsun umutlarımı.

Yalnızca kendine koşuyor her adımın.

Olmaz olasıca her bir hamlen.

Bana dönük cüssen

Kendine ithafen

Methiyeler diziyor.

Bıktım, anlayabiliyor musun?

Çok isterken bıktım.

Yok gibisin /aslında/

Hayat fonksiyonlarıma karışmıssın

Bakışlarının değdiği yerlere

Sonsuz otağlar dikiyorum.

Demir atıyorum ellerinin dokunduğu yere.

Hayallerime bile hudut çiziyor kimliğin.

Sözcüklerin benim dilimden dökülüyor.

Bu saatten sonra ayrılık yok,

Seni varlığımda taşıyorum.

Ayşe OKTAY
#yazargibiyim
 (31 Aralık 2018)

Bir Gar Masalı

Bir gar meydanında kadın,

Beklentisiz bir yolculuğa ilk adım.

bir gar masalı

Ellerinde valizler ve genzini yakan sigara dumanları.

Kimden öğrendi bu kadar göçmeyi?

Her dakika geçip giden silüetlerden bir parça mıydı?

Nerede unutuldu kökleri?

Kimin kızı?

Kimin kardeşi?

Kimin sevdiğiydi?

Evi, şehri, köyü, kenti, kasabası, oyun tarlası neresiydi?

Bir gar meydanı ve hep aynı sahne.

Hava soğuk, kalbi kırık.

Kalbi eşyalardan da ağır.

Bir taşa tutunup okyanusun derinlerine çekilir gibi

İlerliyordu her istasyonda.

Bu bir varış değil belli ki!

Belli ki yolculuk masalıydı.

İstasyonlar kimin eseriydi?

İnsanlar neden gitmek zorunda?

Kimilerinin akşam olunca gideceği yer belliyken

Kimileri neden sığamıyordu evrenin hiçbir zerresine?

Yazlar çok sıcak, kışlar çok soğuk

Coğrafi terim gibi kimileri için hayat.

Her şeyde bir eksiklik

Her yerde bir yabancılık.

Daha iyisini umarak göçmek kadar yavandı buldukları.

Aramak kimin eseriydi,

Bulmak kimin nasibiydi? 

Ayşe OKTAY 

Aralık 2018 (10. 20)

DUA

Ya Rabbi!
Nefsimi küle çevir
Ben nefsimden bıktım
Onu güle çevir.
Gönlüm var, darılır
Kalbim var kırılır.
Ben gönlümden de bıktım
Tut kalbimden sana getir.

EYVALLAH

Eyvallah

Aklın erişemediği yerde

Bir telefon bir ses.

Bir ses insanın hayatında küçük bir es.

Kalbinde büyük ve kalabalık kentler gibi.

Öngörümü yitirmişim,

Sisli bir yola berrak bir sesle girmişim, eyvallah.

Sesin insana sınırlar aştırıyor.

Fethetmeye çalışıyorsun gökyüzü gibi duran her yeri.

Deli cesareti veriyor,

Numaraları tek tek ezberletiyor,

Yarı yaşındaki çocuklarla mahallede top koşturuyorsun.

Ama sesin bugün “Hiç yoktum” diyor.

Yanılmışım, eyvallah.

Peki, bu ani rol değişikliği,

Uçarken yere çakılmanın ezikliği

Ve hiç gelmeden gidişinin mahçubiyeti.

Hesaplar kime kesilecek?

Onları da öderim, eyvallah.

Gökyüzünü ve havayı bana bırak

Bana nefes alacak yerler aç.

Mış gibi sandığım her gün için

Algıma, kalbime, anlayışıma eyvallah.
#yazargibiyim
instagram: @mahayyel|_l

Şairler Adası

Öfkesiz dizeler kurmak istiyorum

Ve her sokağı sana çıkan kentlerde yaşamak.

Kavuşmanın ıstırabından arınmak

İnadına rahatlık inadına konfor istiyorum.

Bir şairler adası kuruluyor zihnime

Vasıtası yalnız bisikletler olan.

Serin dağ yolları aşınıyor ayaklarımızın altında.

Yaşıyoruz işte sonsuza dek iki başına.

Ara sıra dost mektupları geliyor az ötedeki kulübelerden.

Yalnız okuyarak ve yazarak.

Rüzgârın sesine ortak olarak

Yaşıyoruz işte sonsuzluk bile ne kadar uzak.

Telaşlarda geçiyor hayat, istemeden.

Bu defa sakin,

Bu defa acele etmeden

Ağaçtan düşen gazelleri incitmeden

Yağmur damlalarıyla cilveleşerek

Islak sonbahar yollarında

Seninle süresiz yürümek istiyorum.

Ayşe OKTAY

#yazargibiyim

#makalesec

Döngü

döngü-şiir

Yaşadıkça süren bu döngü
Zihnimde merhemsiz yaralar gibi dolaşıyor.
Kelimeler pul pul döküldüğünde
Acının çıplak sırtı kalıyor okyanus ortasında.
Kelime haznem boşalıyor.
Bana dilsiz konuşmalar düşüyor
Suratımdansa yıllanmış çarpışmalar.
Kimin ne kadar haklı olduğunun bir önemi var mı?
Varsa şayet neden bu bitmeyen döngü?

Benım Kırılgan Utopyam

Külkedisi’ni aramayın.

O,bahçesinde dikensiz otların büyüdüğü

 Yeşilin binbir tonunu barındıran yapraklarla bezenen

Dev ağaçlarla süslenmiş,

Ölümsüz kedilerin yaşadığı ormanımsı evde unutuldu.

Derler ki hiç yaşamadı,

Var olmadı kırılgan silüeti.

Sisli camların ardındaki fersiz surat

Zanlarınızın eseriydi.

Yokluğu düşmüşse fikrinize

Hiç örtülmediyse üstü genç kız hayalleriyle

Aynaya yansıyan suretine rastlanmamışsa

Adı yoksa telefon rehberinde

O, zaten yaşamadı.

…

Ama ben bile bulamam yolumu.

7 yaşından beri dedemin dut ağacında yaşıyorum.

Elimde bir dut kovasi, kuzenimi bekliyorum.

Geçitlerim zamana yenik düşmüş
Dambasina uzattığım merdiven de çürümüş.
Beklentiler unutulmuş.
Dallara karışmış bedenim.

Öyle bir yerdeyim,

Geçmiş, çoktan gitmiş,

Gelecek sanrıdan ibaretmiş. (28 Ekim 2018)

Ayşe OKTAY

Geçen Yüzyılda

Beni Bulamıyorsun.

.

.

Kekik kökenlerinin  dibinde

Oturdum kendimi düşledim.

Çok pişmanlığım var mıydı hayatta?

Kim kadar ben olabildim.

Kaybetme korkum olmasa

Yine aynı şıkkı seçer miydim?

Biraz buruk bir mutluluk…

Başka seçeneğim olsaydı

Yine palamut toplar mıydım 6 yaşındaki hâlimle?

Denedim, geri döndüm.

Babaannemin sesi geldi:

Süpürge otları büyümüş,

Mor çiçekli olanları derleyecekmişiz.

Koşarak gittim yanına.

Beni bekleyen otobüs

Çoktan gitti yoluna. Kaçırdım. Gidemedim.

Yeniden topladım valizimi,

Biletlerimi de aldım hem de cam kenarından.

Dedem at arabasını hazırlamış.

Ayaklarımızı sallayabilirmişiz arkasından.

Akşamüstü gidecekmişiz bostan yanına.

Kaçırmadım, gittim ben de… Gerisi malum

Hâlâ ilk oyuncağım atlı arabamı arıyorum.

Bulursam gidebilirim belki.

Yine başka çocuklar almış.

Benim her şeyimi başka çocuklar alırdı.

Pembe gelinliğimi de başka çocuklar aldı.

Yine de vazgeçmedim.

Sevdim anladığım kadar.

Çok kızsam da çok sevdim.

İnsan neyi eksikse öyle davranırmış.

Eksene göre ters, bana göre olağan.

Geçmişte bir yerlerde.

Bak işte orada duruyorum,

Otların içinde kara böcek kovalayan,

O, benim.

Ya sen?

Aynı çağın insanı değil miydik?

 Neden bu kadar uzaklık?

Semt, kent, şehir…

Fazla yabancı, fazla soğuk.

Odun talaşı kadar ısıtmıyor bazı sözler.

En iyisi mi susmalı herkes.

18.10.2018

20.19

Yolculuğum

                Intihar adımlarından mutluluk şarkılarına 

         Sonsuz, duraksız yolculuğum var benim

         Senli benli kavgalardan hiçlik kapılarına

         Bağır bağır bağıran susuşlarım var benim.

         Patikalarda oluşan yara izlerini

         Sevgiyle bir başına sarışım var benim

         II.

          Saatler ilerliyor ve tabi zaman da

          Zamanda yolculuk başlıyor, sen sol yanımda

          Vakitler sineye girseydi -ki hayaldir olur-

          Sonsuz aşka imkân doğardı.

          Bekliyorum…

          Şimdilik her şey sanrı boyutunda.

   III.

          Gerçeklik ve kurmaca…

          O, buralı değildir diyorlar.

          Sorsalar göstereceğim.

          Ben buralıyım, burayı bilmiyorlar.

          Karışır sonunda ikisi de

          Burayı gerçek/yalan sanıyorlar.

IV.

Ve sabahlar…

Hayatı tan vaktine sabitlemeli

Kuşlar göğsümde uyanmalı

Serinlik ve sonsuzluk hissi…

Tam söyleyecekken yutkunmalı

Hayat tan vaktinde ilerlemeli

V.

Coşkunun da bir sınırı vardır mı derler?

Yoruldum ben de inkâr edemem

Adımlarım çarpışır /bazen/

Birkaç damla heybemden dökerim.

Denizi kokusundan, ormanı kuytusundan

Seni belki kaçışımdan tanırım.

Yaşamadığım yılları üstündeki çizgiden…

VI.

Bana denizli evler yap

Her nefeste giden yılları çekeyim.

Unutsam şu geç kalmışlık hissini…

Unutalım.

Takvimsiz günlere merhaba, de

Diyelim…

VII.

Ayşe OKTAY 

(23.41) ( 14 Ağustos 2018)